Het is al laat, mijn lichaam slaapt en mijn ogen zijn al moe. Uit zijn kamer roept mijn bed: kom dan maar naar mij toe. Maar in mijn hoofd daar fluistert zacht, dat ene zinnetje dat wint aan kracht. Het rijgt meer woorden aan zijn staart totdat het dan een verhaaltje heeft gebaart. Het zijn maar woorden. Nee, toch ook niet. Tussen de letters druppelt wat verdriet. Emotie vormt zich achteraan, waar steeds meer de woorden zijn gaan staan.
Anton was grootgebracht met de bijbel. Tot grote vreugde van zijn ouders en zijn grootmoeder verslond hij de woorden met een gretigheid die je maar zelden tegenkwam. Nu hij volwassen was, nam hij ook andere lectuur tot zich. Maar hij kon het rijke aroma dat de bijbel hem verstrekte nog altijd zeer hoog waarderen.
De koffie is slap en smakeloos. Hij slurpt en kijkt uit over de straat waar de opkomende zon de stenen wakker streelt. De dozen zijn opgestapeld tegen de muur. 45 dozen zijn het maar, geen 120 zoals bij de vorige verhuizing. Boeken en CD’s, prullaria uit windstreken waar zijn voeten hun indruk in zacht gras hebben achtergelaten en eelt zich op de tegels heeft ontwikkeld. Hij ademt diep in en voelt de lucht door zijn lichaam gaan. De mok in zijn handen trilt wanneer hij doelgericht zijn adem uit zijn lichaam perst.
Ik voel me oud vandaag. Niet bejaard, maar als oud geclassificeerd. Ik heb geen rollator of lichamelijke gebreken, alles doet het nog en is zoals de engelsen dat mooi zeggen “in working order”. En toch voel ik me oud.
Op het hek zit een merel. Hij houdt zijn kop scheef terwijl hij kijkt hoe ik de was aan de droogmolen hang. Een van mijn overhemden hangt gebroedelijk naast een panty van mijn vrouw. In de resterende ruimte kan nog makkelijk wat hangen dus ik buk om twee knijpers te pakken en het volgende kledingstuk uit de wasmand. “Tsjilp,” zegt de merel terwijl hij zijn kop de andere kant opdraait. Ik kijk naar het beestje en naar het weer. Hoog in de strakblauwe hemel trekt een vliegtuig witte banen van condens. Grappig dat iets wat zo heet naar buiten wordt gestoten zo’n spoor van ijskristallen achter een machine achter kan laten.
