We kunnen hem redelijk verstaan, de Roemeense schoonvader van mijn zoon. Hij spreekt Roemeens, Frans, Grieks en een beetje Engels. Wij maken ons verstaanbaar in Nederlands, Engels en een klein bitchen Deutsch. Dus communiceren we in een mengelmoes van talen én met onze handen en voeten.
Beha’s, gék word ik ervan. Te groot. Te klein. Te knellend. Te lubberend. Ik koop altijd de verkeerde. En om alles zomaar te laten hangen is ook geen optie, want wie wil er nu tegen een trillende en lillende voorgevel aankijken?
Ik weet niet hoe u heet. Weet ook niet wie u bent. We hebben elkaar ontmoet op zaterdag 9 april. Het was rond kwart over twaalf en we zaten samen in de wachtkamer van de huisartsenpost. Als enigen. U staarde me verdrietig aan en zei dat uw man in de Ridderhof was neergeschoten. Ik geloofde u niet. Dacht dat u in de war was. Twee schietpartijen in korte tijd, dat kan toch helemaal niet in ons dorp?
“Echt waar”, fluisterde u aangeslagen.
“Zeg moppie, schenk jij eens een lekker bakkie soep voor me in.”
Hoewel ik weet dat deze vraag aan mij is gericht, doe ik net alsof ik doof ben. Ik open het deksel van de soeppan en staar naar de inhoud. De pot schaft groentesoep vandaag. “Hé snoes, ik heb tegen jou. Heb je soms bananen in je oren? Of stop je die bananen liever ergens anders in!” brult hij door de personeelskantine.
Ik ben jaloers. Jaloers op het kunstgebit van mijn vader. Ik bewaar het in een doosje en af en toe kijk ik ernaar. Momenteel dagelijks. Voor de zoveelste keer heb ik pijn in een kies die me inmiddels een vermogen heeft gekost.
De miezerige regen maakt de sfeer op de Oosterbegraafplaats nog triester. Alsof de hemel meehuilt om het verlies van alle dierbaren die hier begraven liggen. Regendruppels hangen als dikke tranen aan bomen en struiken om vervolgens op de grafstenen uiteen te spatten.
,,Mevrouw, mag ik vragen wat u zojuist in deze winkel hebt gekocht?’ Het meisje dat me staande houdt, schat ik op een jaar of zeventien. Nerveus tikt ze met haar pen tegen het ringetje van haar neuspiercing. Het notitieblok dat ze tegen haar borst klemt, gaat bijna helemaal schuil achter golven donkerbruine krullen.
De buuf heeft een sauna-arrangement cadeau gekregen. En ze hoeft niet in haar eentje naar de sauna te gaan want het arrangement is voor twee personen. Stomen, sudderen, schrobben, schoonmaken, je kunt het zo gek niet bedenken of het is bij het arrangement inbegrepen.
,,Ik haat zondag”, bijt ik mijn moeder toe terwijl ze een elastiekje om mijn haar draait. Het rubber rukt haren uit mijn hoofd en dat doet pijn. Zij trekt zich er niets van aan. Met haarspelden schuift ze weerbarstige pieken tegen mijn schedel, knoopt als extraatje een truttige strik in mijn paardenstaart, en lacht.
Poele, poele, poele. Als hongerige eenden reageerden wij op de lokroep van de voetbalpoolleider. In plaats van met broodkruimels, lokte hij ons met klinkende euromunten de EK 2008 voetbalpool binnen.
,,Verrassing. Vandaag neem ik jullie mee op excursie!” roept Marjon enthousiast. Marjon, is een kennis van mijn buurvrouw. Ze woont al jaren op Kreta, werkt in de toerisme en kent het eiland op haar duimpje. We stappen bij haar in de auto en rijden de bergen in. Hobbelen over ongelijke keien, griezelen van de scherpe haarspeldbochten en genieten van de indrukwekkende vergezichten.
Bouganvilleplanten in prachtige roze en paarse tinten klimmen tegen de spierwitte gevels omhoog en versieren balkons en balustraden met een waterval aan bloemen. Potten zo groot als badkuipen, gevuld met geraniums, hortensia’s en palmen, verfraaien trottoirs en terrassen. Kretenzers zijn dol op planten en bloemen.