De laatste die het zal ontkennen ben ik zelf, dat ik niet de makkelijkste ben. Niet altijd vrolijk, leuk, aardig of sociaal wenselijk. Iedereen heeft zijn momenten, niemand is perfect. Maar over het algemeen vind ik mijzelf toch behoorlijk maatschappelijk aangepast. Even verifiëren in mijn omgeving. Zijn er meer die mijn mening delen? Ja, het is echt waar.
Toch voel ik me afgewezen.
Het is weg, mijn gave. Voorheen kon ik het zo goed, hoefde ik maar met mijn vingers te knippen en dan was ik binnen. Maar na een jaar zonder oefening en functioneren ver beneden mijn niveau is mijn hersenpan gereduceerd tot een weke massa die niks anders produceert dan vage zinnen zonder samenhang.
Oud worden is ouderwets. Daar doe je niet meer aan tegenwoordig. Oud zijn is grijs en gammel door het leven gaan. Samen degelijk praten over de ouderwetsche mooie tijden toen alles beter was? Dat kan echt niet meer tegenwoordig.
Jong zijn is hip en dat wil iedereen. Lang leve de botox en collectieve verliefdheid op de plastisch chirurg. Sporten tot het lichaam schreeuwt om rust en met pezige lijven zonder een grammetje vet denken dat niemand de echte leeftijd ziet. De plastisch chirurg heeft toch zijn werk goed gedaan?
September is het fluitsignaal voor de nieuwe drukte en verandering. De files zijn weer als vanouds evenals de regen die ze langer maakt. De supermarkten zijn voller en de bomen worden kaler. De studies gaan weer van start en de eerstejaars zijn nog jonger dan vorig jaar, ik blijf even oud. De rust die we hebben ervaren in de zomer, we negeren even de toeristen die rondlopen in ‘mijn stad’, is voorbij. Het zitten in de zon op een terras kan niet meer en de cafés stromen weer vol met zongebrande hippe mensen die terug zijn van wereldreis nummer zoveel.
