Van de straat Letterlijk zei Li: “De VEC is voor jou WritersBlocq, want de verhalen liggen op straat – je hoeft ze alleen maar op te rapen”. Maar… dat gaat lastig. Ik heb namelijk een pak aan van zeven millimeter dik neopreen, van mijn kruin tot aan mijn uiteinden. Lees meer…
Het nagelnieuwe wedstrijdbad in onze gemeente is volgens de verhalen zo mooi en schoon, dat kalknagels en zwemmerseczeem er geen schijn van kans hebben. Ergens had ik toch nog een badpak liggen? Ik trek een lade open en laat de kledingstukken door mijn handen glijden. Letterlijk, want mijn ooit zo Lees meer…
Zondag startte de eerste dag van de collecte voor de Dierenbescherming. Collecteren doe ik graag, maar niet op zondag. Ik heb namelijk geen dikke schoenen met stalen neuzen om tussen de deur te zetten, noch een lederen koffertje met folders dat ik met mij meetors en ik beschik ook niet over een saai hoofddeksel en een paar blèrende kinderen aan de hand. Ik ben duidelijk geen Jehovagetuige en wil daar ook niet mee geassocieerd worden.
De frêle hand van mijn moeder ligt in de mijne. Alsof een mol gangen in haar gestel graaft, verdwijnen de blauw geaderde lijnen onder haar nachthemd om in haar hals en gezicht weer op te duikelen. Hier en daar ontspruit een dikke hoop, gevormd door een moedervlek of gesprongen ader.
Ze kreunt wat, en fluistert: ‘Vergeef me. Zand erover, dan kan ik verder.’
Als fervent natuurliefhebber volgde ik dit voorjaar met veel plezier afleveringen van ‘Vroege Vogels’. In een ervan kwam de egel aan bod. Nu ken ik de platgereden versie beter dan de vlooienbaal zoals die zich in levenden lijve voortbeweegt. Maar wat een geinig en intrigerend beestje is die egel eigenlijk! Razendsnel scharrelt het een kostje bij elkaar dat onder meer bestaat uit slakken. En laten we er daar nu zat van in onze tuin hebben.
