Intens verlang ik naar een uitbundig schijnende zon. De wereld buiten is nu al zo lang wit en koud. Met de auto boodschappen doen is onmogelijk vanwege de gladheid en ook de fiets is geen veilige optie. Dus sjok ik om de paar dagen met een zware tas door de inmiddels spekglad geworden sneeuw. ‘Zon, warmte,’ zeurt mijn brein. En hoewel de zojuist ontvangen energierekening eigenlijk geen ruimte laat voor een tripje, ga ik toch op zoek naar iets zonnigs, voor straks, in de meivakantie. Al surfend langs sites boordevol aanbiedingen voor een korte vakantie, stuit ik opeens op een vakantiewoning in Hongarije. Snel klik ik verder, maar dan ben ik al te laat. Herinneringen aan een vakantie, jaren geleden, borrelen op. Nu kan ik er smakelijk om lachen, maar dat was toen wel an-ders. Om te beginnen was het al niet mijn idee. De naam Hongarije riep bij mij beelden op van IJzeren Gordijngrijsheid en emmers vol goulash. Maar aangezien ik getrouwd was met een man die warmliep voor de landen in het voormalig Oostblok, we op dat moment geen groot vakantiebudget hadden en hij in Hongarije een groot en goedkoop vakantiehuis vond, had ik weinig keus.

Tot aan de Duitse grens werden we vergezeld door een op volle sterkte schijnende julizon, die onderging toen we ons overnachtingadres ergens in Beieren bereikten. De volgende middag reden we grauwgrijs Hongarije binnen. De regenwolken, die ons vanaf Oostenrijk begeleid hadden, bleven ons vrolijk volgen, totdat we onze bestemming bereikten: een huis in de buurt van het Velencemeer. Het huis was mooi, groot, gelegen in een tuin vol fruitbomen en omgeven door een metershoog hek. In de tuin bevond zich zelfs een heus zwembad ter grootte van, ruim geschat, wel twee vierkante meter! Het zou de komende weken automatisch gevuld worden. Met regenwater, wel te verstaan.

Nederlanders zijn best een buitje gewend, dus de eerste dagen durfden we niet te klagen over de buitengewoon naargeestige weersomstandigheden. Een bezoek aan het meer zat er niet in en onze badkleding lag nutteloos te zijn in de koffer. Op een ochtend wilden we boodschappen gaan doen, toen onze schoenen, die we vanwege de modder buiten, bij de voordeur hadden laten staan, verdwenen bleken. Bij gebrek aan iets beters, haalden we onze slippers uit de bagage en togen we naar het lokale winkelcentrum, om drie paar schoenen te kopen. Verbaasde blikken waren ons deel en met verkleumde en natte voeten kropen we een paar uur later bij de verwarming. Twee dagen voordat onze vakantie voorbij was, hield het op met regenen en brak de zon door. Uitbundig ook nog. Als om ons te pesten. We zullen vast ook leuke dingen gedaan hebben, mooie dingen gezien hebben, maar als ik aan Hongarije denk, zie ik alleen maar regen voor me, naargeestigheid en drie paar koude, natte voeten.

Iets zonnigs voor de meivakantie heb ik gevonden, trouwens. Een leuke B&B, verscholen in Andalusië, waar het overigens ontzettend geregend schijnt te hebben, de afgelopen weken. Gelukkig is het nog lang geen mei!


Avalanche

Zit nooit om woorden verlegen. http://tekstfontein.com

9 reacties

SIMBA · 30 januari 2010 op 09:03

Nou….ik zal maar niet vertellen over een vakantie in mei ín Andalusië…..poe poe! 😀

joopvanpoll · 30 januari 2010 op 11:47

Prachtig,hoe je het stempel “naargeestigheid” op je verhaal weet te drukken.
Mijn meest ellendige vakantie kwam feilloos bovendrijven. Mag ik?
Een houten keet, 2 km achter de duinen in een aardappelveld.
14 Jaar oud, je moest mee!
Veertien dagen regen, de stank van vochtig hout en de Caballero-rook van pa, die veel te vroeg aan de Bokma begon.
Verplicht scrabbelen met een te kleine woordenschat. Vechten om de Donald Duck. Een half uur lopen naar Haamstede met twee warme kwartjes in je broekzak, voor een lauwe kroket.
En ook nog verliefd, thuis kon ik tenminste nog een glimp van haar opvangen, in het aardappelveld slechts zwijmelen. “Zet een kaars voor je raam vannacht…” Rob zong het juist voor het eerst toen, en hield mij ermee in leven.

Chantalle · 30 januari 2010 op 13:49

Ik had hem stiekem al gelezen op je website, waar ik regelmatig een bezoekje aan breng.
Je schrijft echt zo lekker en ik geniet er steeds weer van.
Zelfs deze vakantie heb je prettig omschreven, terwijl hij juist helemaal niet zo prettig was.

Ik ben fan.

Avalanche · 30 januari 2010 op 14:42

[quote]Ik ben fan.[/quote]
:kus:

pally · 30 januari 2010 op 15:20

Leuk beschreven, Ava, deze onzonnige vakantie. Juist de mislukking is het, die altijd leuke verhalen oplevert, toch? 😉
Groet van Pally

DACS1973 · 30 januari 2010 op 16:28

Genoeg stof voor een column, dunkt me.

Prlwytskovsky · 30 januari 2010 op 18:45

Je logt eenvoudig in bij A-Heijn en hij bezorgt het tot op je keukentafel. Dan hoef jij de deur niet uit.
Probleem gladheid opgelost. Nu de vakantie nog. 😉

LouisP · 30 januari 2010 op 20:05

Avalanche,

hoe ‘goed’ neerslachtig je het prachtige Hongarije neerzet…ik voel precies alsof je je ex de schuld geeft van die aversie.
Ik vind het erg goed geschreven..emmers vol met goulash haha..

Louis

Geef een reactie

Avatar plaatshouder