Bob -2

Met een zoemend geluid eet de recorder de videoband op, om al snel beeld uit te spuwen. Wulpse meisjes dwarrelen steeds minder gekleed over, onder, in, door elkaar op opzwepende muziek. Automatisch glijdt zijn linkerhand kriebelend over zijn onderbuik naar beneden, pakt zijn zweterige geslacht en begint op en neer te bewegen. Kalm en rustig.

Gaandeweg de film beseft Bob dat, ondanks dat hij de beelden – en dan vooral het feit dat hij al weet wat er komen gaat- nog steeds megageil vindt, de lichamelijke opwinding uitblijft. Uit frustratie begint Bob steeds harder te rukken, steeds minder gecontroleerd. Het zweet druipt uit elke porie van zijn lichaam. Zijn hoofd wordt steeds roder. Zijn tong hangt uit zijn hijgende mond. Harde oerkreten worden grommend uitgestoten. Maar daar blijft het bij. Geen hoogtepunt.

‘Klotefilm’, gromt Bob woedend, wanneer hij het eindelijk opgeeft en afdruipt naar het toilet om zijn pijnlijke piemel anderszins te gerieven. Staand voor de pot komt weer de gedachte in hem op om een meisje te hebben. Helemaal voor hem alleen. Die alles doet wat hij wil. Niets meer, niets minder.

Nog naakt neemt hij zijn laptop op schoot. Sinds mama dood is, krijgt hij er steeds meer verstand van. Virtueel bezit hij al een vriendinnetje. Ze is jong en lief en stuurt af en toe een fotootje, maar ze wil niet afspreken en ook geen blotere foto’s sturen. Dat mag niet van haar ouders, de zeikers. Toch geniet hij nog van haar woorden. Zijn fantasie vult ze naar believen aan.
Is ze online?
Nee.

De vlakke hand raakt zijn wang hard. Eén keer, twee keer. De hand vormt zich tot een vuist en ramt op zijn hoofd, net zolang tot Bob in elkaar zakt, huilend, op de grond.
‘Ik haat je. Ik haat je’, imiteert hij zijn moeders stem.
‘Sorrie mama, ik zal het niet meer doen!’ volgt op fluistertoon.
Duimzuigend valt Bob in een onrustige slaap.

Minuten -of zijn het uren?- later klinkt lawaai door het huis. Het logge lichaam richt zich traag op, maar wanneer het geluid nogmaals door het huis schalt, herkent Bob het als zijnde de deurbel. Er staat iemand voor zijn deur! De badjas wordt tijdens het naar beneden lopen van de badkamerdeur gegrist en aangertrokken. Weer die bel. Geïrriteerd rukt Bob de deur open en…

Wat is ze mooi!
‘Hallo mijnheer, pardon dat ik aanbel, maar mag ik alstublieft even bij u naar huis bellen?’ Hij ziet dat zijn aanblik haar doet twijfelen, vervormt zijn gezicht tot een geloofwaardige glimlach en doet een stap opzij om haar binnen te laten.
‘Natuurlijk meisje, kom maar gauw binnen.’ Het soepele lichaampje stapt energiek over de drempel en volgt de route die Bob wijst.

Het geluid van het sluitende slot ontgaat haar.

‘Niet doen!’ roept mama in zijn hoofd.

*Edit na tip, linkje naar deel één van NicoleS:  https://www.columnx.nl/bob-3/