Het regende hard. Bob haastte zich van de bushalte naar de andere helft van de weg. Daar bevond zich zijn kleine woning aan het einde van de straat. De diepe plassen spatten hoog op, wanneer er een auto hard voorbij zoefde. Eindelijk bereikte hij de voordeur van zijn huis. Hij spoedde zich naar binnen en ontdeed zich van zijn drijfnatte pak. De broekspijpen kon hij maar met moeite van zijn stroeve doorweekte benen afstropen. Sinds zijn moeder was overleden bewoonde hij het huis in zijn eentje. Aan het verouderde eikenhouten interieur had hij nooit iets vernieuwd of veranderd.

Zijn moeders wil was onweersproken geweest en dat zou het blijven ook. Dit was nog altijd haar domein. Soms, wanneer hij thuiskwam van zijn werk na een lange dag, verwachtte hij haar weer te zien in de keuken. Toen ze nog leefde bevond ze zich daar elke dag om zijn avondeten te prepareren. Zelfs toen ze ernstig was verzwakt door haar ziekte, stond ze er. Hij miste haar vreselijk, en kreeg nog altijd een brok in zijn keel wanneer hij de lege keuken aantrof. Het ontbreken van de haar kenmerkende zoete geur, de warmte van haar aanwezigheid.  Zijn vader had hij niet gekend, daar had zijn moeder nooit met hem over willen spreken. Die wens had hij altijd gerespecteerd, voor haar, die hem zo liefhad.

Bob was een man van rond de vijftig jaar. Een geschikte vrouw had hij nimmer kunnen vinden. Behalve dan die ene blonde misschien, maar die kon niet opschieten met zijn moeder. En dus hield het op. Zijn gestalte was klein en gedrongen. Er prijkte een vlassig baardje op zijn kin en rond zijn lippen groeiden enkele stekelige grijze haartjes. Ze waren niet vol genoeg om het geheel een snor te kunnen noemen. De ogen waren klein en priemend en zijn hoofd was nagenoeg kaal. Meestal droeg Bob een gemakkelijk ensemble. Het liefst een trainingsbroek en een verwassen, eenvoudig wit shirt. Sinds zijn moeder overleden was, droeg hij deze kleding veel vaker. Zij had hem liever in het net gezien. Maar ja, ze leefde niet meer, en dat hield toch ook een zekere vrijheid voor hem in.

Hij nam een blikje bier uit de koelkast en begaf zich traag naar zijn slaapvertrek. Daar stond zijn geheime kast. Deze hield hij gesloten wanneer hij weg was. Een overblijfsel nog uit de dagen toen zijn moeder nog in het huis woonde. De sleutel bewaakte hij als een havik aan een gouden ketting rond zijn nek. Schichtig keek hij om zich heen terwijl hij de sleutel in het slot stak, waarna het stalen kastdeurtje piepend opende. Zoekend voelde hij met zijn mollige vingers over de donkere planken om te zien of alles compleet was. Bob was zeer argwanend. Op zijn moeder na had hij nooit iemand vertrouwd, en zelfs die was onwetend geweest over de inhoud van zijn kast.

Hij nam een paar hooggehakte pumps van de bovenste plank en snoof aan het donkere leer. Hij zette ze voorzichtig terug op hun plaats, alsof het kleine kinderen waren die met zorg moesten worden behandeld. Zijn verzameling dameskousen was intact. De Spaanse vlieg, de handboeien, glitterjurken en dildo’s waren present. Hij tastte diep achter in de kast en nam een film uit zijn uitgebreide verzameling. Nu moeder dood was, kon hij op elk moment van de dag gewoon films kijken. De gordijnen hield hij gesloten. Af en toe voelde het wat vreemd om het openlijk te doen. Alsof zijn moeder elk moment binnen kon komen om te vragen wat hij aan het doen was. Dat was vroeger bijna gebeurd, maar hij had de schijn goddank tot het eind aan toe kunnen ophouden.

Hij nam zijn favoriete film mee. ‘Gangbangen met de geilste meisjes. Net zestien,’  was de titel en hij kon hem in het halfduister blindelings vinden tussen rijen pornofilms, die dateerden tot dertig jaar terug en verder. Zijn pik zwol licht bij de gedachte aan de film. Hij krabde zachtjes over zijn bollende harige maag, terwijl hij zich naar de woonkamer begaf. De kast had hij weer liefdevol afgesloten.

De laatste tijd was hij gaan malen. Het kijken van films vond hij wel heel geil, maar eigenlijk wilde hij nog een stapje verder gaan. Een meisje, jong, met een fluweelzacht huidje en lange zijden haren. De vagina honingzoet en nog onberoerd. Een maagd. Hij zou haar kleden, plooien tot ze naar zijn zin was, en zonder moeder in zijn nabijheid, behoorde het allemaal tot de mogelijkheden. De vraag was echter, hoe kon hij aan zo’n meisje komen?


NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

27 reacties

van Gellekom · 31 mei 2016 op 07:45

Mooi oog voor detail. Ik krijg een beetje de bibbers van dit verhaal, maar dat betekent wel dat het goed geschreven is en zeker bij mij binnenkomt.

    NicoleS · 31 mei 2016 op 07:58

    Haha, het is een Thriller. Maar ik snap je gevoel. Zelf had ik dat ook tijdens het schrijven. Bedankt voor je reactie ?

Mien · 31 mei 2016 op 08:32

De kop is eraf. Leuk! Wie is nu de Bob? Meralixe of arta?

    NicoleS · 31 mei 2016 op 09:06

    Meralixe.?

      Mien · 31 mei 2016 op 09:15

      Hoelang geven we hem?

        NicoleS · 31 mei 2016 op 09:19

        Eeeh, hij is geloof ik op vakantie. We hadden afgesproken om twee weken tussen de stukken te laten, wat geloof ik wel verstandig is omdat de lezers anders waarschijnlijk draad kwijt zijn. Geen idee of hij dan weer terug is.

Mien · 31 mei 2016 op 09:31

Oké, dan laten we Bob malen tot 14 juni. Hi, hi.

Esther Suzanna · 31 mei 2016 op 10:22

Spannend! Doe ik nou ook mee? En wanneer dan? 😉

Spencer · 31 mei 2016 op 10:56

Spannend. Gaat er iemand ontvoerd worden?

    NicoleS · 31 mei 2016 op 11:00

    Meralixe is aan zet. ?Wil je mee schrijven, Spencer? Dat kan nog. Schrijf je na Joost.☺?gezellig☺☺

    Mien · 31 mei 2016 op 11:02

    Goed idee Spencer. We trekken het slachtoffer haar maag eruit. Voeren is dan niet meer nodig. 😉

Bruun · 31 mei 2016 op 11:35

Geweldig verhaal al. Mede omdat ik zelf iemand ken die Bob heet en vrijwel naadloos aan de omschrijving voldoet (behoudens het kleine en gedrongen postuur). Ik ben benieuwd naar het vervolg.

    NicoleS · 31 mei 2016 op 11:52

    Wauw dat is sterk. Dezelfde Bob. Hoop dat die van jou toch meer verschillen heeft met de mijne?bedankt voor je reactie ☺

Lianne · 31 mei 2016 op 17:06

Ben benieuwd waar Bob heen gaat, en waar hij is tegen de tijd dat ik aan de beurt ben. 😉
Een mooi begin, Nicole, met genoeg openingen om op verder te gaan. Wel een behoorlijke uitdaging voor Meralixe, iets dergelijks heb ik nog niet eerder van hem gelezen.

    NicoleS · 31 mei 2016 op 18:55

    Dankjewel Lianne. Misschien juist leuk voor Meralixe om in de huid van een dergelijke hoofdpersoon te kruipen. Hoop ik..?

arta · 1 juni 2016 op 08:53

Mooie start!

Nou Meralixe, zet hem op! (Anders ga ik het met plezier doen :-))

Van Gellekom: Ga jij na Bruun schrijven?

    NicoleS · 1 juni 2016 op 16:25

    Geen idee of Meralixe op tijd terug is. Misschien heeft hij geen toegang tot Internet. In dat geval kunnen jullie wellicht beter van beurten ruilen misschien?

J.oost · 1 juni 2016 op 19:39

Dat is een mooi begin Nicole, ik ben heel benieuwd hoe dit verhaal zich gaat ontwikkelen.

Meralixe · 11 juni 2016 op 09:56

Het zal dan wel zo zijn dat Arta deel twee brengt.
En, oef! Inderdaad NicoleS het zou voor mij tot nu geen gemakkelijke taak geweest zijn daar een vervolg aan te breien. Nu kan Arta twee kanten uit. Of wel maakt ze het me via haar bijdrage nog moeilijker, ofwel geeft ze me dan toch enige speelruimte richting onderwerpen die ik dan toch wat beter aan kan.
Toch even dit, wie mijn werk op column x volledig kent weet dat ik verre van het preutse Vlamingje ben die ik meestal etaleer. Daag mij niet uit!

NicoleS · 11 juni 2016 op 11:53

Hahaha! Go Meralixe! ?ben benieuwd! ??

Geef een reactie

Avatar plaatshouder