Ik tuur met een glazen blik. De autofocus heeft weer eens bezit genomen van mijn zijn. Zucht. Was ik maar. Het voelt nu even niet zo. Afwezig in mijn eigen bijzijn, zie ik mijn spiegelbeeld oplichten in de zwarte rechthoek die voor me staat.
‘ U spreekt met Deborah van verzekeringsmaatschappij Waardevol, waarmee kan ik u van dienst zijn?’
‘Mijn fiets is gestolen terwijl deze op slot stond, zorgt u voor een nieuw vervoermiddel?’
‘Bent u bij ons verzekerd?’
‘Ja natuurlijk, anders zou ik u niet bellen.’
‘Wat is uw polisnummer?’
‘10000222’
Als ik vroeger nieuwe schoenen nodig had, ging ik met mijn moeder naar de Schoenenreus. Tot mijn negende vond ik het geen probleem om daar gezien te worden. Als tiener wordt dat ineens anders. Dan wil je geen schoenen meer met klittenband, maar Nike Air Max. Net als je vriendjes op school. Schoenenreusschoenen zijn pestmateriaal. Het werd nog erger als je moeder met de tas van de Schoenenreus door het hele dorp liep. Bijna net zo gênant als gymen in je onderbroek als je je gymspullen had vergeten.
Als ik vroeger een meisje mee naar huis nam, gingen we vaak eerst even beneden zitten. Bij mijn ouders in de woonkamer. Gewoon uit goed fatsoen. Eigenlijk trok ik haar het liefst zo snel mogelijk aan d’r haren mee naar boven, maar ik wilde een nette jongen zijn. Eerst een colaatje. Babbeltje. En maar wachten op het juiste moment voor ‘zullen we naar mijn kamer gaan?’
Met inachtneming van verder waarderingen heeft Jan geruchtmakende vertoningen gespiritualiseerd met overeenkomende gewaarwording. Ja zelfs zonder enig vermoeden en ondoorwrochtende vertoningen, waarbij navelstaren niet overeenkomt. Overigens heeft Jan niets gecultiveerd met andersdenkenden omdat zijn gemoedshouding volkomen telkens ondoorzichtig blijkt te zijn.
