Lotte’s verjaardag

Lotte is een kleine rups. Haar lijfje is geel met rode stippen en ze heeft wel duizend zachte haartjes op haar rug. Och, wat zouden die haren kietelen op je neus. Lotje is de mooiste rups van alle rupsen.

Tieten, schapen en kanker.

Eens in de zoveel tijd krijgen wereldvreemde huisvrouwen de gelegenheid om hun door poepluiers gedomineerde leven weer een beetje betekenis te geven. Zo was er een paar weken geleden weer een kekke actie die zijn bekrompen weerga niet kende. Het doel? Mensen bewust te laten worden van borstkanker. Het middel? Op Facebook plaatsen “welk drankje je bent”. Ik zie het geld voor de kankerbestrijding inderdaad al met bakken tegelijk binnenstromen.

Onderbuikgevoel

“Pfft, lig jij nu wéér naast me? Ik heb je al zo vaak gezegd dat je welkom bent op me, onder me, desnoods aan me, maar ik wil je niet naast me.”
Ik kijk mijn bedgenoot aan. Boos. Argwanend. Hij geeft geen antwoord, rommelt alleen nors. Letterlijk en figuurlijk stom. Het maakt mij misselijk.

Uitdaging

Nu de spreekwoordelijke loodjes als lijm aan mijn lichaam kleven, vertraag ik mijn pas onvrijwillig en merk ik dat het moeilijker wordt om vooruit te kijken. Mijn toekomst ligt daar nog steeds, maar soms twijfel ik of mijn keuzes de juiste zijn geweest en kijk ik terug op de lange weg die dat heeft opgeleverd. Ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen mijn toekomst zeker te stellen door de aanval te kiezen, maar vraag me weleens af of ik de lat voor mezelf niet te hoog heb gelegd.

Wij hebben geen wc

Onze kleindochters mochten allebei een cadeautje uitzoeken. Beoordelingen ‘uitstekend’ en ‘zeer goed’ op hun ‘rapporten’ lagen eraan ten grondslag. Het was niet druk in de speelgoedzaak en ze keken hun ogen uit.
De jongste kon maar niet kiezen tussen maar liefst drie favorieten, stond te draaien en ja hoor, daar kwam het; ‘Opa, ik moet eerst plassen’.