We leven in onzekere tijden. Terwijl de wereld om ons heen doordraait, word ik duizelig van alle informatie die op mij afkomt en vind ik mezelf, heen en weer geslingerd tussen een uitgebreid scala aan emoties. Het leven is even onvoorspelbaar als het weer en daarom kan het vriezen of dooien.
Diep gegrond fluistert de stilte vanachter een gesloten deur.
Wie twijfelt hier nu over beweging als in zwijgzaamheid het oranje flonkert?
Azuur licht op, dwars door twijfelend blauw.
Ik durf het niet. Twijfelen. Om niets.
Liever treed ik binnen, in grote luister.
Maar iets weerhoudt. Iets weerhoudt
Met het slot op slot. Toe. Gewoon dicht.
Vogels, in het algemeen, denken dat ze slim zijn. Of slimmer worden met de tijd.
Onterecht. Vogels waren dom, zijn dom, en zullen altijd dom blijven.
Je ziet er voorbeelden van. Dat vogels denken slim te zijn en menen dat ook hun evolutie , net als bij de mensheid, niet te stuiten is.
“The movements which work revolutions in the world are born out of the dreams and visions in a peasant’s heart on the hillside.”
— Leopold Bloom aan het woord in James Joyce’ in Ulysses
Will the real Bloom, please stand up?!
Tourbusjes. Wedden dat u nu denkt aan beruchte verhalen over schaamteloze zuippartijen, zwetende rock’n roll feestjes en vergeet ook de drugs en het minnespel niet. Helaas (pindakaas)/gelukkig (pukkig) (schrap wat niet past) – is het hier veel min. Terwijl heden ten dage eveneens duizenden bandjes, singer-songwriters en andere artiesten van podium naar podium racen, vertoeven wij – rijdend aan slakkentempo, mede mogelijk gemaakt door het tilt slaan van een GPS, het zonder internet vallen, de deficiëntie van een landkaart en ignorantie van de chauffeur – ergens op de grens België – Frankrijk. Begint goed.
