‘’Ik heb er geen goesting in nu.’’
Wel, wat als ik het recht zou nemen degene te zijn die er morgen, overmorgen en de eindeloze dagen erna geen zin in heeft? Onder welke gedistingeerde vorm zou je mij je veto dan offeren?
Terwijl J op de achtergrond de gitaren stemt en R een poging doet enkelingen de laatste rifjes te leren spelen doe ik een inspanning mijn ogen open te houden. 21:47. Over stipt 13 minuten (als dit maar geen ongeluk brengt) moet ik via het trapje des doods het podium betreden en het resultaat van toch reeds menig wat jaren muziekles gaan tonen aan een publiek dat eigenlijk wacht op een topprestatie van hun zoon of dochter die zonet zijn eerste jaartje gitaarles bijna voltooid heeft en voor de zekerheid (kwestie de schijn hoog te houden) toch nog wordt bijgestaan door een drietal meer ervaren gitaristen zoals R, E en mezelf.
Verstreken tijd twintig minuten verschijnt in de rechterbovenhoek van mijn scherm. Hondenfluisteraar Cesar Millan doet het weer: in geen tijd brengt hij een hopeloze hond tot bedaren en geeft aldus de aanzet tot een constructievere relatie tussen mens en dier. De Blijde Boodschap op National Geographic, ik kan er maar geen genoeg van krijgen: Dingen kunnen veranderen en sneller dan je denkt.
Er is veel te zien op gebied van kunst maar ook de museumbezoeker is het bestuderen waard. Mensen in de meest uiteenlopende kleding. Van chique, slordig, sportief tot extravagant, in allerlei poses voor de kunstwerken. De één rechtop kritisch kijkend, de ander in een scheve houding, sommigen met een dromerige blik. Stapje voorwaarts, stapje achterwaarts. Kunst kijken is voor volwassenen blijkbaar een serieuze zaak.
De taal verandert voortdurend. Dat gaat meestal vanzelf en geleidelijk en niet door dwang. Je kunt af en toe nieuwe woorden bedenken, zoals Maarten Toonder (denkraam, minkukel) en Koot en Bie (regelneef, doemdenken) meer dan eens deden, maar je kunt niemand dwingen een dergelijk nieuw woord te gebruiken.
