A., 24 januari 2003
Geachte heer Balkenende,
Vooreerst wil ik u feliciteren met het feit dat het CDA als grootste partij uit de verkiezingen gekomen is.
Ik kom er eerlijk voor uit: ik draag u en uw partij geen warm hart toe. De komende tijd zult u echter via de beeldbuis regelmatig te gast zijn in mijn woonkamer en af en toe zelfs in mijn slaapkamer en daarom wil ik graag een aantal huisregels met u doornemen.
A., 23 januari 2003
Beste Wouter,
Jongen, hoe is het toch mogelijk dat je na zo’n klinkende overwinning zó in de put zit? Geniet er toch van, van al die veren in je lekkere kontje. Eerlijk gezegd denk ik dat je in je handen mag knijpen dat het CDA de grootste is geworden. Ik wil wel eens zien wat er nou allemaal in die goocheldoos van Harry Potter zit.
Welke politieke partij houdt nog rekening met de werkende man. Met de postbode, de produktiemedewerker,de kleine zelfstandige, de huisarts, de gemeentewerker, de veerman, kortom met het fundament van onze samenleving.
U heeft mij nog niet gehoord over de verkiezingen. Hoe dat komt? Al vrijwel direct nadat bekend werd dat die er weer zouden komen had ik mijn keuze bepaald. Daarom heb ik hoegenaamd geen belangstelling getoond voor al het gekrakeel dat de beeldbuizen, vooral na 1 januari, vervuilde. In mijn ogen was dat goed voor de echte politieke alleseters. En op de beeldbuis wordt het straatgevecht geleverd. Zogenaamd met partijen, met programma’s, maar praktisch toch voor een ongedacht groot deel met de poppetjes. Die worden tevoren opgedirkt als schoonheidskoninginnen om maar vooral de indruk te wekken een goede, blijde, van een gulle lach en veel humor voorziene kandidaat te zijn.
De uitslagen zijn binnen en definitief. Nederland is duidelijk op weg naar het Amerikaanse systeem; een twee-partijen stelsel tussen conservatieven en progressieven. In mijn ogen hebben alle partijen verloren, behalve de PvdA en het CDA.
Hierbij presenteren wij U het partijprogamma (beknopt) van de OIP, ofwel de One Issue Partij.
Dit One Issue is: De invoering van de minimumstraf.
Gistravond iets teveel koffie gedronken waardoor de slaap geen vat op mij kon krijgen. Al draaiend van de ene op de andere zij raak ik in een soort van halfslaap wat mij het gevoel geeft iets werkelijk te beleven waarvan je eigenlijk zeker kan zijn dat het niet zo is. Plotseling bevind ik mij in een ruimte waar mensen al nippend aan een glas droge witte wijn vriendelijk met elkander keuvelen en ontwaar in de verte een ietwat kalende man, die met een minzame glimlach op z’n gelaat, het schouwspel op enige afstand gadeslaat. Een man met gezag lijkt mij, en begeef me richting deze persoon onderwijl mijn arm uitstrekkend om de voorbij schuivende ober van een glas bubbels te verlossen.
De Nederlandse bevolking, waaronder alle politici, is van mening dat er veel
veranderd moet worden in ons landje.
Ja hoor het is weer begonnen, de politiek.
Zo tegen de verkiezingen aan beginnen ze allemaal als gekke aan hun imago te werken, dat is ook wel nodig zoals ze zich gedragen hebben sinds de vorige verkiezingen.
“U kunt daar wel zo stoer als een macho staan, maar u weet niet wat ik ga zeggen” zei toenmalig
tweedekamervoorzitter Jeltje van Nieuwenhoven eens
tegen een paar kritische mannelijke parlementariers. “Okay…” moet iets of iemand toen ergens gedacht hebben, “als de Nederlandse volksvertegenwoordigers-dus in feite
het Nederlandse volk zelf-worden aangevallen op hun mannelijkheid op het moment dat ze hun redelijke kritiek op de paarse regering willen uiten, dan stuur ik nu homo Pim op mevrouw de voorzitter af.”