Mijn eerste seksuele ervaring had ik in 1974. Ik moet een jaar of acht geweest zijn toen ik de Popfoto doorbladerde en bij de pagina met foto’s van the Three Degrees bleef steken. Allemachtig, wat zagen die vrouwen er mooi uit, zeg! Gehuld in strakke, glinsterende pakjes met blote buiken en diepe decolletés. Ik kon de bladzijde niet meer omslaan en bleef er tot ver na bedtijd naar kijken. ’s Nachts droomde ik er zelfs van…
Soms heb je ineens weer behoefte om een oude liefde te omarmen. Of op zijn minst om een praatje te maken of een kaartje te sturen. Zo gaat dat ook met muziek uit lang vervolgen tijden. Ineens schiet je een nummer te binnen dat je vroeger zo blij en gelukkig maakte en je gaat er naar op zoek in je platenkast. In een mix van dj Greg Wilson hoorde ik ‘Shake it down’ van Mud en dat klonk bijzonder goed, een beetje als KC & the Sunshine Band. Toen herinnerde ik me de geweldige b-kant.
Afgelopen voorjaar trokken boze noorderlingen, nog net niet gewapend met hooivorken en rieken, maar wel met vervaarlijk uitziende spandoeken massaal naar het Binnenhof om voor de aanleg van de Zuiderzeelijn te pleiten. In de discussies bleek die trein soms bijzaak, want de kern van het protest was dat noordelingen zich achtergesteld voelen ten opzichte van westerlingen. Zij vinden dat de grote steden veel meer aandacht en geld krijgen dan het platteland. Ook in bibliotheekland is die scheiding al jaren aan de gang.
Het begin van de jaren tachtig was niet alleen voor mij als tiener een donkere periode. Er heerste een economische recessie en de Koude Oorlog kwam op een kookpunt. President Reagan van de VS zaaide met zijn aartsconservatieve beleid minstens zoveel onrust onder zijn burgers als het Aidsvirus onder homo’s. Geheel in de geest van die tijd luisterde ik naar zwartkijkers als Joy Division, The Smiths en New Order. Discomuziek werd twintig jaar geleden door de serieuze muziekpers, maar ook door mij, volledig genegeerd. Een grote vergissing, blijkt achteraf.
Toen ik een jaar of 6 was, bestond er maar een popzender en die was ook nog eens illegaal, Radio Veronica. Nou ja, popzender, er werd ontzettend veel gekletst en je hoorde overdag alleen maar hits. Voor iemand in de K3-leeftijd een ideale manier om met popmuziek in aanraking te komen. Helaas is er 30 jaar later weinig veranderd. Het aantal radiostations is explosief gegroeid, maar originaliteit is ver te zoeken. Er wordt nog meer gepraat door zogenaamde grappenmakers dan vroeger en je hoort op prime time nog steeds bijna overal hitparademuziek.
