Er staat een school leeg. Dat gebeurt wel vaker, maar ik kan er zo slecht tegen. Het is zo triest al die ramen met knutselwerkjes van kinderen er nog opgeplakt. Met verschoten rafelige gordijnen aan een losgetrokken rail en vergeten onherkenbaar geworden plantjes op de vensterbank.
,,Dat plekje bij zijn rechteroogje is een wratje, maar het kan ook een strontje zijn. Ik schrijf een zalfje voor dat u vier maal daags moet aanbrengen. Naar verwachting is het wratje binnen drie weekjes verdwenen. Zo niet dan moet het eventjes verwijderd worden.”
Mijn echtgenoot heeft een aaipot gekocht. Dat is een soort luister en kijkdoos. Officieel schrijf je aaipot met een kleine i, een hoofdletter P, en vervolgens met de kleine letter o en de kleine letter d. Een iPod dus. Een iPod is een piepklein langwerpig plat apparaatje dat heel veel mogelijkheden biedt.
“Zullen we met de trein gaan?” Dat dit ene zinnetje zoveel teweeg kon brengen, had ik nooit durven dromen. Even een terugblik. Vorige week donderdag stond een bezoek aan de Tweede Kamer op het programma waar ik, samen met mijn collega Annemarie, een commissievergadering van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap zou bijwonen.
