Dronken

Daar zit ik dan ineens.

Op 11 juli 2020, in de kroeg, totaal in mijn eentje te vieren dat mijn zoontje op 12 juli 1 jaar wordt.

Ik ben er niet bij, bij zijn verjaardag. Sinds een maand lig ik geheel plotseling in scheiding. Daarover zal ik later veel meer bloggen. Maar mijn (nu nog) vrouw zet ze kinderen in en krijgt het voor elkaar om ze al een maand bij me weg te houden.
Ik verveel me dood hier, ik merk dat ik weinig heb gegeten en teveel gedronken. Ik moet naar een hotel, kan niet meer lopen of rijden. Zeven glazen achterover gegooid en alleen maar gedacht aan mijn kleine vriend.

Een schitterend hotel, dat wel. Op 5 minuten van waar mijn kinderen wonen, maar ik mag niet. Ik heb al een maand het gevoel dat ik iets mis en dan doel ik niet op dat ik iets mis qua seks. Mijn vrouw en seks, weet je het zeker?
Ze schijnt al een nieuwe scharrel te hebben, dus die komt niets tekort. Hij denk ik wel. Nee, ik mis mijn mijn praatjesmakers al een maand om me heen. Het huis is leeg en stil, ik haat dat.

Het is heel hypocriet om zonder mij te zeggen waarom, weg te gaan, je gezin kapot te maken en je kinderen hun vader te ontzeggen, terwijl mijn dochter zelfs naar mij vraagt. Er word niet naar geluisterd.
Ik ben bang dat ik mijn huis niet meer kan betalen. Als dat het geval is zal ik dichter bij mijn kinderen gaan wonen, dat is wat ik nu wil. Tussen mij en mijn financiële situatie botert het even niet meer. Ik ben toe aan rust, even alleen met de stilte om me heen, even niks, geen moeten, geen verlangen, even helemaal vrij. Het zevende glas heeft ervoor gezorgd dat ik het echt even allemaal kwijt ben. Een moment voor mij alleen, geen belangen, geen hoop, zelfs even geen morgen, terwijl het dan de grote dag is. Heel even weg van iedereen. Eventjes niet lachen of de clown uithangen. Ik sluit even mijn ogen en hoop dat ik pas maandag wakker word, zodat ik zondag even kan overslaan.