Ik werd een tijdje geleden benaderd met een heel eigenaardig verzoek.
Er werd mij gevraagd om lingerie foto’s op erotische waarde de beoordelen.
Bijvoorbeeld een model in zo’n blaadje met jarretels aan. Sexy?
Ja, vast, maar ik ga het niet beoordelen via zo’n blaadje.
Ik beoordeel het liever thuis, in plaats van deel te nemen aan één of andere jury.
Laat ik als dé heteroman van het moment één ding uit de wereld helpen:
Niet alle hetero’s krijgen alléén een harde plasser van dames in van die blaadjes.
Ik krijg het overigens ook van voetbal.
En dan niet van de voetballers, maar van de sport op zich.
Al moet ik zeggen dat ik van het spel van Feyenoord op het moment niet warm of koud word. Ik heb dan wel een Viagraatje nodig.
Ik vloek weer eens naar Nicolai Jorgensen en spring mee bij een wereld redding van Justin Bijlow.
Dus ik heb netjes bedankt voor de eer, ik ga niet die blaadjes beoordelen.
Het zijn twee aparte werelden: mijn liefde voor mijn vrouw, zo van ‘ah wat ziet ze er weer mooi uit’ tot ‘nog heel veel jaren samen’.
En de wereld van ‘Verdomme, lopen en schiet die bal er nou eens in’ en dat laatste is totaal niet erotisch bedoelt, zeker niet.
Ik heb zelf ook ooit gevoetbald, ik was keeper in de zaal en spits op het veld.
Best aardig ook.
Het heeft me completer gemaakt.
Als ik een advies mag geven aan van die verwijfde mannen.
Doe wat aan je mannelijkheid en ga op voetbal.
Hoe vaak ik geen opmerkingen heb gekregen toen ik voetbalde, van die verwijfde jongetjes..
Ik zou zo’n pestventje dan het liefst een knietje willen geven aan zijn lelijke Gucci shirt willen trekken en hem willen tackelen zodat ‘tante’ keihard met zijn H&M tasje het harde gras raakt.
En geloof me, ik heb dat weleens gedaan. Het heeft me een rode kaart gekost, jammer dan. Zo was ik op het veld. Een klootzakje, maar wel een mannelijke.
Voordat iedereen nu denkt dat dit een gay praatje is, dat is het zeker niet.
Ik ben trots op dat ik hetero ben. Ik hou van vooral mannelijke muziek maar heb ook echt wel wat vrouwelijke trekjes.
Maar mijn mannelijke kant brengt de zaak weer in evenwicht en dáár gaat het om in het leven.
4 reacties
van Gellekom · 14 februari 2020 op 12:51
Over voetbal gesproken; Ik ken een arbiter die bekend staat om zijn hoge tolerantiedrempel, maar de gespannen kruisboog van de verwijfde spits ziet hij als een regelrechte provocatie. Zelf ben ik overigens helemaal niet trots dat ik hetero ben. Waarom zou ik? Is dat zo bijzonder dan? Als ik homo was geweest, zou ik net zo trots of niet trots geweest zijn. Ik lees over verwijfde jongetjes en pestventjes. Het heeft iets gefrustreerds in zich. Wat heb je daar tegen? Dat zijn vragen die mij bezig houden als ik je column lees
Nummer 22 · 14 februari 2020 op 18:42
Mij ook! Wat zijn ‘verwijfde jongerjes’ en ‘pestventjes’
I-Pat? Verwijfd schrijven is dat wat anders?
Marieke · 14 februari 2020 op 22:34
Ik ben er trots op dat ik een nijlpaard ben. De associatie die Mien me gisteren aan de hand deed, bevalt. Net als het nijlpaard heb ik ruimte nodig. Figuurlijk, vooral. Dus het hokjesdenken past niet. Ik krijg het er benauwd van. Barst meteen uit zo’n afgebakend plekje. Ik gun het ook niemand: klem zitten. Noch in een hokje waar je in gestuurd bent, noch in gedachtes over hoe het zogezegd hoort.
Dit verhaal doet me denken aan angst. Als evenwicht het ultieme levensdoel is, dan is uit evenwicht een schrikbeeld. Dat veilige/heilige evenwicht moet dan, zo lijkt het, bereikt worden met overzicht: iedereen in een hokje.
Mien · 15 februari 2020 op 02:05
Over hokjesdenken gesproken. Het enige hokje waar ik in pas, is een pashokje. Met al mijn cellen, dat dan weer wel. Daar pas ik prima in. In mannen- en/of vrouwenkleren. Nauw en of. Nou en of. Er is zelfs nog een beetje plek voor een klein potje voetbal in mijn eigenste pashok.