Gebroken Vleugels

Zij zegt altijd die dingen die iedereen wilt horen en die iedereen gelooft.
Ook wat ik wil horen krijg ik altijd als antwoord, ook als het tegenovergestelde waar zou zijn.
Ik geloof alle verhalen en antwoorden.
Korte en lange verhalen.
Antwoorden waarvan ik weet dat toch niet zo is.
Ik geloof ze allemaal. 

Ik geloof haar.

Als liefde alles is wat ik nodig heb om in leven te blijven, is dat wat ik van haar krijg.
Ze geeft me haar woord, ook als ze praat in superlatieven.
Als ik het even niet meer zie, is zij degene die mijn ogen opent.
Nu heb ik juist het gevoel dat ik alles wat zij zegt kan geloven.
Want zij leerde mij om te vliegen met gebroken vleugels.

Zij doet en zegt altijd alle dingen die je moet geloven.
Want zij is er toch altijd, dag en nacht.
En dat zou het belangrijkste moeten zijn.
Elke keer als ik me weer eens laat gaan in mijn bewoordingen, is zij er namelijk om het weer voor me op te nemen, me op te tillen en weer op mijn plaats te zetten.

Soms vind ik mezelf totaal in mijzelf gekeerd terug omdat ik niet kan zeggen wat ik vind en voel.
En ik kan dan niet de juiste woorden vinden om het via een omweg alsnog te zeggen, want zo ben ik niet.
Het MOET duidelijk en direct zijn of het MOET niet.

Daardoor word ik weleens neergezet als de slechterik.
Alsof ik jassen maak van de huid van blindengeleidehonden.
Maar lieve mensen, het zijn maar woorden, het is mijn mening of opvatting.
Het zijn mijn gedachten.
Is het zo slecht dat ik voor mezelf op kom en het mezelf zo makkelijk mogelijk maak?

Zij laat mij geloven dat ik alles kan. 
Dus dat ik op een tactvollere manier ook mijn standpunten en ideeën duidelijk kan maken. En dat kan ik vast wel, maar niet als alles meteen onderuit gehaald word en ontkent wordt of afgekeurd. 

Ik vlieg nog wel even door met gebroken vleugels. Zij heeft mij tenslotte laten inzien hoe dat moet. Ik kom vooruit, al is het tergend langzaam.