Generaal-Majoor Douwe Spetter-Kwak

Mijn ontbijt smaakt ranzig, maar dat ligt aan mij. Of aan de televisie die aan staat, dat kan ook. Een vent achter een tafeltje bazelt , wartaal over de jeugd van tegenwoordig,  tegen een andere vent:

“De meeste sociale activiteiten van kinderen zijn gebaseerd op vermijding van verveling.”

“Ja,”  reageert de ander met een glashard gezicht: “we moeten ons, met de scholen naar een oplossing onderhandelen.”

Dus doe ik het geluid uit. En zie ik een ander onderwerp verschijnen: Een man achter een tafeltje met zestien microfoons voor zijn neus. Gefronst voorhoofd. Naast hem nog twee donkerzwart kijkende lachebekjes. 

Buurman Wiebe komt binnen, gaat zitten en wijst op het geluidloze scherm. “Wat is dat?”

“Dat is Generaal-Majoor Douwe Spetter-Kwak in een persconferentie.  Zijn naam doet anders vermoeden maar hij is hoofd strijdkrachten van het Amerikaanse leger.

“O,” zegt Wiebe. “Waarom is hij dan in Nederland. Hij heeft niet eens een uitshirt aan. Roze shirt met een zwarte band om zijn voorhoofd, zou hem goed staan. Hij kijkt of hij net gehoord heeft dat zijn hoofd geamputeerd moet worden. ” Wiebe kijkt nog even peinzend naar het scherm. “Ik zou zomaar gelijk kunnen hebben, dat hoofd ziet er behoorlijk bescheten uit.”

“Nee, zeg ik. “Zo te zien is net de derde en vierde oorlog tegelijk uitgebroken. Kijk maar, naar die hopeloze blik. Dat wanhopige van een soldaat die weet dat hij overlopen gaat worden. Hoe meer vragen er worden gesteld hoe meer hij voorover gaat buigen.” Ik wijs op het scherm terwijl ik een hap van mijn op de huid gebakken haring in een bedje van paardenbloemstengels neem.

“Jemig,” zucht Wiebe terwijl wij de zweetplekken onder Generaal’s oksels zich zien uitbreiden en hij met een rood huilgezicht zijn armen mistroostig opheft. In een gebaar van overgave, lijkt het wel. “Zou de atoombom gevallen zijn,” stamelt hij. Hij loopt naar de tv en zet het geluid aan:.”………….verdediging als een gatenkaas. Onze aanval werd twee jaar geleden nog weggehoond. Maar wij laten ons niet nog een keer door die Duitsers overlopen….”

Ik neem nog een hap waarna de persconferentie kennelijk voorbij is: “Dit was Ronald, Koeman, onze bondscoach,” zegt een presentator. Wiebe staart mij seconden lang aan, graait een hap haringtroep van mijn bord en smeert het in mijn haar. En terwijl ik naar een reportage van het Nederlands elftal kijk, droog ik mijn gezicht af. Wat moet je anders….