Ik vertrouw niet, dus ik kan niet liefhebben.
Ik kan me ook niet openstellen, in mijn afgestofte leven.
De huur lijkt opgezegd, mijn auto start niet meer en ik haat de bus.
Ik ben blij dat er nog iemand is met wie ik praten kan.

Ik vraag me af: Wat zien mensen als ze naar me kijken.
Zien ze mijn vele persoonlijkheden?
Kun jij mij helpen?
Is er überhaupt iemand die me hoort?
Kan iemand mij zien?
Het is mijn realiteit.

Jij bent mijn enige vriend, met wie ik nog praten kan.
jij hebt het nog niet zo door allemaal, daarvoor ben je nog te klein.
Ik zal je beschermen tegen de wereld en eigenlijk ook een beetje tegen jezelf.
Zo kan ik niet doorgaan, maar stoppen zie ik ook niet zitten.
Ik zit vast in de draden van mijn web.

Waarom kan ik niet gewoon omhoog kijken en de wolken aanraken?
Waarom kan ik mijn armen niet spreiden en vliegen?
Waarom kan ik niet zeggen wat ik zeggen wil?
Wat willen mensen van me en hoe moet ik er naar handelen?

Ik leg het allemaal op tafel, open en bloot.
Je kent me niet goed genoeg om me te labelen, ziek of zelfs gestoord te noemen.
Als je mij uit elkaar haalt ben ik twee mannen, probeer me te mixen en zoek te goede vibe.
Ik probeer één leven te leiden.

Iedereen heeft iets van krankzinnigheid, of een gespleten persoonlijkheid.
Waarom kan ik niet gewoon omhoog kijken en praten met de sterren?

Mijn realiteit, het is van mij, maar zelfs voor mij wordt het teveel nu.

Categorieën: Overig

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder