Haar verjaardag

Troosteloos nipte zij aan haar rode wijn. Een beetje verveeld keek zij om zich heen, de eenzaamheid drong nu pas tot haar door. Was dit haar verjaardagsfeestje? Zo alleen in je eentje, een fles wijn op tafel, half leeg, de verjaardagskaarten die gestuurd waren stonden als twee verdwaalde poststukken op de schoorsteenmantel, Ze keek erna. Goh, dat er toch nog iemand aan haar dacht. Ja, vroeger was dat anders, toen had ze ruimte tekort in haar huis, voor al die visites die ongevraagd maar altijd welkom waren. Dat waren nog eens party’s. En nu zat zij daar alleen. En zij voelde zich een beetje zielig, en verlaten, en niemand had haar ook nog gebeld om te feliciteren. Waren ze het vergeten? Was zij al vergeten?

Ze nipte weer van haar wijn, en besloot op dat moment dat zij de hele fles maar leeg zou maken, en morgen zou haar leven weer net zo eenzaam zijn als de rest van haar leven. Hoe kon het toch gebeuren dat er vroeger altijd zoveel mensen om je heen zaten, met verjaardagen, feestdagen, leuke kerstetentjes.

Eigenlijk vroeg zij dit zich allang niet meer af. Er waren er teveel overleden om het nog gezellig te maken, er waren er teveel met een eigen leven. Een eigen gezin, kinderen, kleinkinderen. En zij had dit alles niet. Zij bleef alleen achter. Zonder relatie, zonder kinderen, zonder kleinkinderen. En bijna zonder familie. En die familie die ze nog had, die waren momenteel zo druk met zichzelf, met hun eigen besonjes, dat een verjaardag van hun zus niet zo belangrijk meer was.

Er was nog zo weinig over om voor te leven. Ze merkte dat zij steeds somberder werd. Kwam dat door de wijn? Ze schonk haar glas nog maar eens vol. En een glimlach verscheen ineens op haar lippen. Wat als zij nu een naar haar zus en broer zou bellen, even kijken of ze haar zouden feliciteren? Wat als zij zou zeggen dat ze morgen gezellig even een bakje koffie kwam halen? Maar haar glimlach verdween weer snel. De afstand was te groot. Het lag allemaal te ver uit elkaar.

Maar een telefoontje kon er toch wel vanaf? Een mismoedig gevoel maakte zich van haar meester. Dit soort gedachten waren totaal niet gezellig. Zij was tenslotte jarig, dus ledigde zij haar glas, en schonk het glas maar weer eens vol.

Hé, de fles was leeg, in de keuken zou nog wel een volle staan. Wat kan mij het schelen, ik ben jarig, dus ik mag nog een neut nemen. En de daad bij het woord voegend zwalkte zij naar de keuken en pakte de fles wijn uit het rek. Zocht naar de kurkentrekker, en na een aantal pogingen kwam zij erachter dat er gewoon een schroefdop opzat. De wijn was al aan het werken. Giechelend liep ze de kamer weer in, zette zich neer en sprak een toast uit op zichzelf. ‘’Nou Marie dat je er nog veel mag krijgen, lusten doen we ze wel”.

En in een teug klokte zij het glas wijn naar binnen. Het lege glas werd weer snel gevuld. Zij bedacht dat dit al haar vierde jaar zonder visite was. Maar in dit stadium van de alcoholroes was het ineens niet belangrijk meer. Een ding was voor haar zeker,ze zou in elk geval vannacht zonder slaaptablet de nacht doorkomen. De wijn was haar slaapmiddel geworden. Voor een dag in het jaar maar. Voor die ene dag in het jaar dat ze dronken haar bed inrolde mocht dat wel.
Zij was tenslotte jarig…..

Leny