Het leven lief

Mijn vierde chemo, appeltje eitje, niet dus. Bij het einde van de lege zak aan de haak kreeg ik al krampen in de spieren en mijn handen gingen zich al weren tegen de aankomende botpijnen, allemaal bijkomstigheden van een chemo die je krijgt. Ach niet zeuren maar gewoon laten gebeuren. Op de trap naar beneden vroeg ik al waar de auto nou precies stond want het lopen begon al slechter te worden. Het voelde aan alsof ik een stel ananassen onder mijn surfplanken had gebonden, prikkende spieren en krakende en pijnlijke botten. Thuisgekomen kwamen de bloedneuzen, niet zo een klein beetje ook, het bleef gezellig lopen, ook een bijkomstigheid, maar ze hadden er niet bij verteld dat het wel héél lang zou gaan duren. Na 8 dagen thuis als een kwelling steeds die 15 treden van de trap op en af te gaan, alleen om te slapen en mijn neus vol met tampons vond ik het wel tijd om mijn leven weer even op de rit te zetten en wij vertrokken naar ons chaletje in de bossen, drie treden als trap en ik was zo in bed. Een verademing, ondertussen niet in de gaten hebbende dat ik langzaam geestelijk ook de weg kwijt ging raken, ik zat vaak midden in een gesprek en vroeg dan vrouwlief “Waar gaat het eigenlijk over?”

Die was het ineens zat, al die bebloede T-shirts, steeds het bed verschonen, mij natuurlijk ook, ik merkte er weinig van. Zij ineens het ziekenhuis in Zwolle gebeld en hier in Hoogeveen, want ze kreeg in de gaten dat ik al vier dagen niets gedronken en gegeten had, ik loop altijd met een flesje spa in mijn hand, leeg of niet dus al die tijd dacht zij dat ik aan de lurk zat. Niet dus. In no-time lag ik in het ziekenhuis hier in Hoogeveen, een dokter vertelde mij dat ik net op tijd was want mijn witte bloedlichaampjes waren de weg kwijt, die stonden op 1.2 en dat aan de comateuze kant. Het maakte mij niets uit, ik zag mijn jongste zus en stak mijn tong naar haar uit, voelde mij erg gelukkig toen ik haar zag, totaal niet beseffende dat ik bijna bij het hemelvaartkunstmaandverbandorkest de triangel mocht bespelen. Dus toen mijn vrouw huilend hoorde dat ik de paasdagen zeker moest blijven en misschien langer besefte ik eventjes dat er iets mis was met mij.
“Waarom huil je nou, ik lig toch in het ziekenhuis, wat kan mij nog gebeuren!”
“Nou je waardes moeten naar de 4 anders hebben we een probleem!” antwoordde de arts ernstig. Toen besefte ik eigenlijk dat het helemaal mis was met Lena.
“Ach ik red het wel!” Ik wilde naar huis, mijn bloedingen waren gestopt, ik kwam omhoog en hatsiekadee daar kwamen de witte en rode legers weer in opstand.

Na vier dagen knokken met drie artsen continue om mij heen en een vrouw die doorlopend bezoek mocht hebben kwam ik uit een diep dal, ik was bij de poort maar men wilde mij nog niet hebben.
Nooit wist ik wat echte angst was, nu kan ik zeggen “Mijn God wat was ik bang om te sterven!”

De volgende chemo heb ik overgeslagen, het slaat een gat ik je hersens, je denkvermogen staat op nul en de angst overheerst omdat je bang bent dat het je weer kan overkomen en dan zou ik het niet redden. Nu moet ik opnieuw alles langzaamaan doen, alles is totaal de weg kwijt, mijn gezicht was door die chemo zo verbrand dat ik volop in de vaseline zat, leek wel een glimworm, maar het baard en snorgezicht is nu gelukkig weg. De angst? Ja die is er nog. Nog 2 chemo’s van hetzelfde type te gaan, maar niet voordat ik eerst even met mijn oncoloog aan de tafel heb gezeten, want als ik toch 5 tot 7 jaar aan de hormoontherapie ( dat noemt men comforttherapie omdat je thuis je medicatie in mag nemen) mag hij er van mijn part 9 jaar van maken en die 2 chemo’s aan een ander geven die het misschien harder nodig heeft. Ik even niet. Ik wil even genieten van de zon, mijn vrouw en de kater. Ik heb het leven lief en blijf strijden, want waren Ajax en Feyenoord ook niet wit en rood???Nou kijk,die bestaan ook nog…