Het magische oog van Guus

In de jaren ’70 verhuisde ik als kind naar een klein dorp in de Achterhoek. Zoals zo vaak op het platteland vermaakte de jeugd zich met rondhangen en voetballen. Vooral dat laatste sprak mij aan. Geïnspireerd door de successen van het Nederlands elftal meldde ik me aan bij de plaatselijke voetbalvereniging. Tijdens een van de eerste trainingen werden mijn clubgenootjes onrustig toen een gebruinde man langs de kant van het veld kwam staan. Ze begonnen te fluisteren en wezen naar hem. ‘Dat is Hiddink, dat is Hiddink!’ Nu kende ik in die tijd veel voetballers en had plakboeken vol met spelers, maar van Guus Hiddink had ik nog nooit gehoord. Ik begreep van mijn teamgenoten dat hij bij De Graafschap speelde, maar had hem nog nooit op tv gezien. De Graafschap bungelde vaak onderaan de eredivisie, dus veel wedstrijdsamenvattingen van de Achterhoekers werden niet uitgezonden in Studio Sport. Maar in het dorp waar ik woonde kende iedereen Hiddink en werd hij gezien als een vedette. Regelmatig zag je hem langs de lijn staan en geconcentreerd naar het voetbal kijken.

Aan het einde van mijn eerste seizoen als voetballer werd er een penalty shootout georganiseerd voor leden van onze vereniging. Spelers van De Graafschap, waaronder Guus Hiddink, werden uitgenodigd om mee te doen. Omdat ik niet de meest talentvolle speler van ons elftal was, verwachtte ik niet dat mijn penalty langs de reservedoelman van De Graafschap zou gaan. Maar omdat de keeper dacht dat de bal naast zou hobbelen, reageerde hij te laat en rolde de bal in de uiterste rechterhoek. Doelpunt! Ook al leek mijn traptechniek op die van een lingeriemodel bij [url=http://veronica.sbs.nl/modules.php?name=special&site=televisienieuws&sid=4943&rubrieknaam]Hot Shots[/url], scoren tegen een doelman uit de eredivisie is een wereldprestatie voor een jongetje van 10. Ik liep blij terug naar mijn vader die op zijn beurt geamuseerd naar de handtekeningjagers voor Guus Hiddink keek. Hij baalde omdat hij geen leeg papiertje bij zich had, maar na een kleine aarzeling haalde hij een tientje uit zijn portemonnee en gaf dat aan mij. Ik stapte ermee naar Hiddink die ‘dank je wel’ zei en deed alsof hij het tientje in zijn borstzak wilde stoppen, maar daarna snel zijn handtekening erop krabbelde en mij het briefje lachend teruggaf.

[img align=left]http://www.emol.com/fotos2006/0606_hiddink.jpg[/img]In de jaren daarna zag ik hem nog regelmatig door het dorp fietsen of op de hoek van een straat een beetje rondkijken. Zijn ster begon landelijk te rijzen toen hij als hoofdtrainer van PSV internationale successen behaalde, eind jaren ‘80. Op de fiets zag ik hem niet vaak meer, maar zijn auto werd door iedereen bij ons in het dorp herkend. In de jaren ‘90 verdween hij naar het buitenland en werd hij zelfs bondscoach van het Nederlands elftal. De laatste keer dat ik hem zag, was een paar maanden na het WK van ’98 toen Nederland onder zijn bewind in de halve finales verloor van Brazilië. Na een dienstverband van nog geen half jaar was hij net ontslagen als hoofdtrainer van Real Madrid. Op een koude, grijze dag in december fietste ik doelloos rond. Ik kwam niemand tegen totdat ik Hiddink bij een kruispunt zag staan. Hij was van zijn racefiets gestapt en tuurde over een weiland. Hij draaide zich om en keek me aan. Ik durfde niets te zeggen en fietste snel door. Hier stond de man onder wiens ogen ik mijn belangrijkste voetbalprestatie had geleverd. Als geen ander begrijp ik 8 jaar later waarom het team van Australië tijdens deze [url=http://fifaworldcup.yahoo.com/06/en/]worldcup[/url] onder zijn magische blik veranderd is van een houthakkerselftal in een geoliede voetbalmachine. Net als bij mijn prestatie 30 jaar geleden of die van Zuid-Korea onder zijn leiding in 2002, laat Hiddink Australië boven zichzelf uitstijgen. Die toverkracht heeft alleen Guus.