Het moeilijkste bij het binnenstappen van een postkantoor is een loket kiezen. Dat bepaalt immers niet alleen het verloop van de transactie maar vaak ook het verloop van je verdere dag. Als je snel en efficiënt geholpen wordt, heb je een aangenaam gevoel en krijgen de fel geplaagde overheidsdiensten weer wat geloofwaardigheid. Als de postbediende echter bureaucratisch of onbekwaam blijkt, daalt je humeur vaak onder nul en komen er zwarte gedachten je hoofd binnendrijven. Met die wetenschap in het achterhoofd stapte ik het grote postkantoor is Brussel Stad binnen. Mijn doel: 20 postzegels kopen. Mijn opties: 15 loketten. Ik kies voor loket 13. Ten eerste omdat ik hoegenaamd niet bijgelovig ben en mezelf wijs maak dat het cijfer geen invloed heeft op de gang van zaken. Ten tweede (en veel belangrijker) omdat de rij daar het kortst is. Mijn wagen staat namelijk dubbel geparkeerd en ik heb er alle belang bij zo snel mogelijk terug buiten te staan. De man voor mij blijkt enkele zeldzame documenten nodig te hebben. De vrouwelijke loketbediende mompelt iets onverstaanbaars en verdwijnt in de donkere coulissen van het postkantoor.

Onverricht terzake en lichtjes geïrriteerd verander ik van loket. Ik verlaat de 13e stek en richt al mijn hoop op de ambtenaar achter loket 6. Ik beschouwde dit cijfer steeds als m’n geluksgetal. Ik mag dan hoegenaamd niet bijgelovig zijn, toch ben ik bereid mijn opvattingen over de kracht van de cijfers te herzien. Akkoord, de rij is er dan wat langer, maar de man achter het glas ziet er oerdegelijk uit en lijkt spoed achter z’n handelingen te zetten. De rij vordert gestadig en als de oude dame voor mij aan de beurt is, haal ik mijn portefeuille al te voorschijn, klaar voor de aankoop van 20 nagelnieuwe postzegels. Dat was te vroeg victorie gekraaid blijkbaar. Het hoogbejaarde mens start een discussie over een vorige
betaling die ze nog tegoed heeft. Haar pensioen, ziet u. Haar man is dood en de kinderen zijn de deur uit en blablablabla … Bij de postbediende breekt het angstzweet uit en als een gek begint hij op het klavier van zijn aftandse computer te tikken. De oma houdt voet bij stuk en eist het pensioen van vorige maand. Even denk ik eraan om het bedrag uit eigen zak te betalen om toch maar aan de beurt te komen maar een toevallige blik op haar betalingsformulier brengt me op andere gedachten.

Ik slaak een luide zucht en uitermate geagiteerd rep ik me naar loket 7,
het heilige getal. Laat ik het maar meteen bekennen. Ik ben zo bijgelovig als een handoplegster op de kermis. Er zit vaart in de rij, dat is een goed teken. Maar weer strand mijn poging op 1 meter van het loket. Voor me staat een jongedame die geld wil van haar postrekening maar (hoe kan het ook anders) noch nummer, noch kaart bijheeft. De grijze ambtenaar is keihard. “Sorry juffrouw, geen kaart, geen geld”. De vrouw weet echter van geen wijken en kijkt de bediende met grote ogen aan. Ze duikt in haar handtas en
haalt haar identiteitskaart, haar rijbewijs en haar pasje van de C1000 boven in een poging om de
loketbediende van haar goeder trouw te overtuigen. Buiten een ijzige “Sorry” blijft het aan de andere kant van het glas stil. Onverricht terzake stopt ze de hele handel dan maar terug. Ze wil vertrekken maar plots valt haar iets te binnen. Ze heeft de formulieren van de spaarrekening nodig. De man achter het loket staat recht en ook hij verdwijnt in de catacomben van het kantoor.

Het schrikbeeld van loket 13 duikt weer op en plots slaan alle stoppen door. Kokend van woede spurt ik naar buiten. Zonder postzegels. En onder de ruitenwisser van de wagen plakt een stevige parkeerboete. Of zoals ik al zei, het moeilijkste bij het binnenstappen van een postkantoor is de keuze van het loket. Die bepaalt immers ook het verloop van je dag.


6 reacties

pepe · 17 december 2003 op 07:23

Postkantoren en banken pffff, je moet er tijd voor hebben. Vanwege vele bezuinigingen zijn de kleinere kantoren dicht gegaan, of alleen maar servicepunt geworden, sinds die tijd zijn de rijen in het postkantoor hier alleen maar groter geworden, in deze tijd van het jaar is 100 nummertjes voor je niet vreemd. Maar inderdaad je dag wordt er niet vrolijker van. Hoewel een vreugdedansje als je operatie is geslaagd voor de deur van het postkantoor een heleboel goed kan maken;-) en niet alleen jouw dag, maar ook die van omstanders 😛

Kees Schilder · 17 december 2003 op 08:01

Ben je al eens een Gemeentehuis binnengestapt?
Jezus!!

viking · 17 december 2003 op 09:54

Dat dáár nog geen comedy over op de televisie is verschenen…

Godspeed · 17 december 2003 op 11:43

[quote]Dat dáár nog geen comedy over op de televisie is verschenen…[/quote]

Ik heb dit scenario (ongeveer), als eens op TV gezien, bij een programma op RTL+.

deZwarteRidder · 17 december 2003 op 17:40

Het is een bekend gegeven en……dat maakt het juist eng…
fijne feestdagen
Rich@Rd

Reyn_Eaglestorm · 18 december 2003 op 13:00

Eén tipje: verander NOOIT van wachtrij!

Gelukkig doen ze het hier in Frankrijk op zijn Amerikaans. Een heel stel loketten, maar slechts één om paaltjes met touwen heenslingerende rij. Als er een loket vrij is, gaat de persoon die dan vooraan in de wachtslang staat (dat Germanisme is in deze situatie wel toegestaan denk ik) naar dat vrije loket toe.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder