Je kent me toch, schat!

Mijn vrouw en ik keken vorige week naar het nieuwe RTL 4 programma ‘Je kent me toch schat’ ze zei tijdens het programma: Dit moet de titel van jouw volgende Column worden, verras me maar.

Daar zit ik dan, aan mijn bureau te schrijven met een titel, waarvan ik nu nog geen idee heb waar het over moet gaan.
Ik heb maar de radio aangezet terwijl ik dit aan het schrijven ben. Het ene liefdesliedje na het andere passeert de revue en ik luister niet echt waar ze dit keer over gaan. Normaal luister ik altijd naar teksten. Je kent me toch, schat?

Het regent buiten. Ik hoor het kletteren op de ramen.
Bij jou heb ik geen onderdak nodig. Ik heb alles om jou onderdak te verlenen en ons tegen wat dan ook te beschermen. Als ik moe ben dan zie je dat. Je kent me toch?

Ik ben op zoveel plekken geweest en heb overal een mening over. Maar nog nooit heb ik iemand echt gezien of heeft er iemand echt naar mijn standpunten geluisterd.
Ik pakte lege koffers in, die andere voor mij droegen. Ik zag vuurtorens in de mist.
Toen ik eenmaal het licht zag, was ik bereid om te vallen, te vallen voor jou.

Je kent me, je weet wat ik fijn vind, waar ik van hou, wat ik mooi aan jou vindt, je kent mijn favoriete eten, je weet hoe ik denk over je moeder, hoe ik denk over alles wat nep is. Je weet dat ik hou van onderbouwingen en feiten, jij weet het allemaal.

Wat je misschien niet altijd weet, is hoe groot de liefde is voor mijn club, Feyenoord.
Je begrijpt dat niet. Feyenoord is een soort religie en totaal anders dan jouw provincieclub, waar het stadion meestal halfvol zit.
Het is nog weleens een gesteggel als het gaat om kaarten kopen die buiten mijn seizoenkaart vallen. Ik kom altijd weer thuis bij jou, bij de kinderen.
Maar gun me ook mijn tweede liefde.
Ik ga niet vreemd.
Maar het is voor mij wel een uitlaatklep, Je kent me toch, schat.