Ieder jaar verwondert het me weer waar mensen mee op vakantie gaan. Je ziet de meest uiteenlopende tijdelijke huisjes voorbijkomen. Van klein tentje, zonder stoelen, naar pipowagen en super-de-luxe camper. Onze eerste kampeerervaring, samen, is in een tent. Mijn maatje wilde graag kamperen, ik had het nog nooit gedaan maar ach, als het niet beviel konden we het jaar erna toch gewoon weer in een appartement. Om het niet te moeilijk te maken, gingen we naar Zeeland. Naar een luxe camping met mooi sanitair en voldoende elektriciteits- en watervoorzieningen. Ik kan me nog goed herinneren hoe grappig ik het vond, die eerste nacht. Op het luchtbed, in de slaapzak. De geur van een splinternieuwe tent. Ik heb genoten. Natuurlijk was het ook mooi weer, dat heeft zeker meegespeeld, maar ik was gewonnen voor het kamperen.

In de jaren erna gingen we naar Duitsland en Frankrijk. Mijn maatje keek met een schuin oog naar kleine caravans maar dat ging me toch iets te ver. Kom zeg, zo oud waren we toch nog niet. En zeker, ik baalde als een stekker als na twee weken stralend weer op de avond voor ons vertrek een plensbui kregen. Dat alles nat in de auto moest en je de hele weg naar huis steeds van die muffe vlagen voorbij kreeg. Gelukkig hadden we thuis de ruimte om alles uit te hangen maar fijn was het niet. En die keer dat het begin september ’s nachts zo koud was dat ik mijn dikke sokken aanhield in bed.

Tot die keer dat we naar het Zwarte Woud gingen. Het was heerlijk weer, helemaal niks aan de hand. Een paar plaatsjes bij ons vandaan stonden mensen met en Eriba Puck. Mijn maatje was verliefd. “Kijk Mach, dat zou ik nou willen.” En inderdaad, het was een leuk caravannetje, als het dan moest, dan zou ik zoiets wel willen. Maar voorlopig hadden we nog steeds onze mooie tent.

Helaas ging er iets verkeerd. Het gebakken ei, dat ik niet helemaal goed genoeg gebakken had, bevatte een Salmonellabacterie en ik werd ziek. Brr, echt ziek. Ik heb wat rondgelopen ’s nachts, op weg naar het toiletgebouw. En dan weer in de tent, in de slaapzak, ik voelde me echt heel ongelukkig. Mijn maatje kon het niet aanzien en na een dag besloot hij dat we naar huis gingen. Hij zette me op een stoel en begon alles op te ruimen en af te breken. De buitentent ging het laatste. Halverwege keek hij me aan “toch maar naar een caravannetje gaan kijken?” Ik kon alleen maar knikken.

Het heeft nog best even geduurd voor ik me weer helemaal de oude voelde. Het jaar er na gingen we weer kamperen. Met onze eigen Eriba Puck L.

Categorieën: Overig

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder