Klein monster

Op 12 juli j.l. ben ik voor de tweede keer vader geworden. Dit keer van een zoon, genaamd: Nevan Lux… (spreek uit als Nevven en niet Neevan).

Ik kreeg altijd rode vlekken in mijn nek als ik dacht aan het krijgen van kinderen, ik wilde ze nooit. En nu, nu heb ik er 2.
Het einde van je vrije en jonge leven’, noemden de mensen om mij heen het en zo dacht ik er ook over.
En nu zit ik regelmatig in lichtblauw en -roze vol in het gezinsleven.
Weekendjes Center Parcs in een grijs joggingpak, pannenkoeken bakken op zaterdag en kinderfilms kijken in de herfst onder een deken op de bank.

Dagdromen over eekhoorntjes spotten tijdens het Center Parcs ontbijt maakte plaats voor vervelende vragen en onzekerheden: Heb ik straks wel genoeg geld? Kan ik de verantwoordelijkheid wel aan? Waar vind ik straks een huis groot genoeg voor een gezin? Kan mijn vrouw gelukkig zijn als moeder? 

Ondertussen ben ik trotse papa van Djulia en Nevan. Zij is  nu bijna 4 en een leven zonder haar is ondenkbaar!
En hij is een prachtig kereltje vol met humor, ondeugendheid, energie en levenslust. (allemaal trekjes van zijn vader)
Ik ben nu écht papa en deze verantwoordelijke rol gaat gepaard met pieken van intens geluk en ontroering, en dalen van frustratie, uitdaging en onwetendheid.

Mijn kleine monstertjes drijven me soms tot wanhoop, maar wanneer ze me kroelen of kussen, ben ik alles weer vergeten.