Zelf ben ik een groot voorstander van Miles Davis. Noem het, een fan. Ik ben vroeger zelfs drie keer op vakantie geweest met Miles Davis. Moest ik wel mijn trompet thuis laten. Dat komt zo: Tijdens de eerste vakantie speelde Miles zijn jazz graag in 7/8e met een syncoop op de 3. Als je een maatje miste kon je vertrekken. Vandaar! Ik accepteerde het gewoon. Wat moest je anders.
Tijdens de tweede vakantie speelde Miles gehuld in een oude krant. Omdat hij geen thuis- of uitshirt had. Daar deed hij niet aan. Zelf kwam ik op in een roze shirt met een zwarte band om mijn voorhoofd. Uit of thuis, dat maakte mij niet uit. Zolang ik de toetsen van mijn triangel maar kon waarnemen. Het publiek ging uit zijn dak toen. Daar was Miles niet blij mee. Ene van Gellekom die de eerste viool ging spelen, kon uiteraard niet. Dat loste Miles overigens geniaal op: Dan kwam hij op als een vogel en blies, geheel a Capella (Italiaans: a Cappella) op zijn trompet , een liedje over een getraumatiseerde kameel. Prachtig!
Wat overigens niemand wist, was dat Miles stoeltjes ontwierp waar je op kon staan. Met name omdat er zich onder zijn publiek nogal wat tuinkabouters bevonden die anders niets zagen. Je kreeg er dan gratis een gloeilamp bij zodat je bij een saai nummer je baard kon bij trimmen. Het was namelijk verplicht bij een bezoek aan een jazzconcert van Miles dat je een casual baard droeg. Jazz zonder baard is onmogelijk, was het motto van Miles in die tijd.
Tijdens de derde en tevens laatste vakantie met Miles ging het mis. Toen trof Miles mij, naakt roffelend op een oude geit aan terwijl ik luisterde naar een cd van John Coltrane die met beperkte middelen een heel persoonlijk album had opgenomen. Over dingen die hij voelde en zo, dat vergat je nooit meer. Nu doet iedereen dat, maar Miles ervoer dat als een persoonlijke belediging.
Was afgelopen met de vakanties toen. Maar je accepteerde het. Wat moest je anders…
1 reactie
Nummer 22 · 2 augustus 2019 op 16:33
Waarde heer van Gellekom. Herkenbaar verhaal met mijn ervaring. Ik maakte ooit deel uit van Stevie Wonder achtergrond zangers, alleen Stevie zag mij nooit staan of zien. Ik liet Pavarotti zingen en haalde zijn stembanden zo strak aan dat hij zong als een Wiener Sängerknabe of een lid van Het Groot Eunuch Zangkoor uit Perzië. U weet wat met dat koor is gebeurd na de revolutie. Ik zal dat bloedige tafereel hier niet vertellen. Stevie miste mij niet en ik moest daar mee leren leven, wat moet ik anders. Ik ging daarna vele jaren voor het zingen de katholieke uit want met priesters zijn het alleen maar valse noten. De hosties ham- kaas smaakten wel, maar dat terzijde.