De momenten dat ik het ijskoud had, kwamen steeds vaker voor. Wanneer mijn spieren de macht grepen, had ik nog het meest weg van een espenblaadje. Echt ziek voelde ik me verder niet. Toch maakte ik me zorgen, omdat ik het nooit koud heb. Eerder altijd warm. Eerst knabbelde de ongerustheid slechts. Na verloop van tijd zette de angst echter zonder enige terughoudendheid zijn tanden in me. Knabbelen werd vreten. Ik houd het liefst zo lang mogelijk de schijn op, dus in het diepste geheim belde ik de huisartsenpraktijk.

De huisarts hoorde me aan en liet een akelig bezorgde blik op me rusten. Zijn eerste onderzoek duidde niet direct op iets, maar hij verwees me door naar het ziekenhuis. De medische molen is een belevenis. Veel wachten en in oude Story’s lezen over Geer, Goor, Bridget en André. Duwen hier, naaldje daar. Fotootje zus, echo zo. En weer aangekleed voor het raam in de koffiecorner om uit te kijken naar de taxi.

Na enkele zenuwslopende weken zat ik tegenover de internist voor de uitslag. Ze zette bedachtzaam haar vingertoppen tegen elkaar. Ik bereidde me voor op het ergste, maar ze zei: ‘U heeft de lichamelijke gezondheid van een jonge god.’ Nou, dat streelde wel even mijn hoogbejaarde ego. Zo jammer dat de jongedame in de witte jas meteen daarna mijn mentale welzijn in twijfel trok.

Inmiddels zit ik alweer voor de vijfde keer in de wachtkamer van een psychiater. Weer worstel ik me door de levens van de fine fleur van de Nederlandse amusementsindustrie. Ik heb gesprekken met een kale stropdas. Van de voorgeschreven pilletjes word ik kotsmisselijk, maar hij luistert niet. Te pas en te onpas zegt hij dat hij never een winning team wil changen.

Als ik straks aan de beurt ben, wil hij natuurlijk weten of ik alweer “jeu” heb kunnen aanbrengen in mijn vastgeroeste levenspatroon. Hij adviseerde me om “out of the box” te denken, want al tijdens onze eerste afspraak wist hij het zeker: ‘De sleur heeft jou bij de strot!’ Het klopt ook wel. De omgeving waarin ik mezelf bevind is al jaren en jaren onveranderlijk. Eigenlijk niet om te buigen.

Toch prikkelt die zielenknijper, want ik voel recalcitrant bloed door mijn aderen kruipen. Plannen om het radicaal anders te doen hebben vorm gekregen. Mijn ideeën zijn behoorlijk buiten het doosje gedacht te noemen. Ze vergen moed. Ik heb nog wat tijd nodig. Vanmorgen ben ik vooralsnog gewoon weer in het oosten opgekomen.

Categorieën: Overig

7 reacties

Nummer 22 · 23 februari 2020 op 10:09

Schitterend geschreven! Chapeau! Als ik ‘ out of the box’ lees dan krijg ik nog niet een aanval van oncintroleerbare lachspieren bewegingingen. Why? Niet om jou hoor, maar dat terzijde. Nee, het copy cat gedrag van zielen fluisteraars, knijpers en factuur Eames Lounge Chair ( met of zionder foot locker) stopwatch kijkende luisteraar.. ‘ ja..um gaat u eens dieper naar uw jeugd en hoe was dat ..um toen u..um met uw eerste vriendje of vriendinnetje thuis kwam en hand in hand op de bank ging zitten?’ Um..of een ander traumatische gebeurtenis voor… uw moeder, vader en als u die niet had voor uw tehuis martelaars?, um excusé moi.
Tja, out of the box is voor mij de dakloze in bijvoorbeeld de sloppenwijk en die uit zijn kartonnen doos komt. We leven in een samenleving waar de zin van het leven en het praten daarover een industrie is geworden. U kunt mij ook bezoeken of ik bij u… Gratis consult ..gaan we samen out of the vouwkrat praten, maar u begint!

    Nummer 22 · 23 februari 2020 op 10:10

    Excuseer mijn typ – en taal foutjes.

    Marieke · 24 februari 2020 op 22:51

    Geen oncontroleerbare lachspieren om mij? Wat is dat nou?

    Dank je wel voor het compliment.

van Gellekom · 23 februari 2020 op 10:58

Briljant geschreven!

Dorine · 24 februari 2020 op 10:43

Fantastisch verhaal! Je hebt een bijzonder leuke schrijfstijl.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder