English Breakfast met een rood strikje er rond

Aha. The city where the lights never go out. Londen dus. Mijn tweede thuishaven ondertussen. Het is nu 9 o’clock in the morning om het op z’n Engels te zeggen. Ik zit in de metro, als een van de zovelen. Muziek (Razorlight – North London Trash) wordt mijn oren ingestuwd en op mijn schoot ligt een krantje, genaamd ‘Metro’. Het krantje bestaat eveneens als zijn Belgische broertje uit een uiteenlopende mishmash van roddels, korte nieuwfeitjes, een horoscoop en zo veel meer.

Hoe het met de liefde is

Waar is ook alweer die bushalte waar ik vanochtend ben uitgestapt? Ik ken deze stad niet. Mijn overvolle hoofd wil me niet zeggen welke kant ik op moet. Omdat ik een uur voor het einde de congreszaal uit ben geslopen, sta ik alleen. Het is koud en het begint al te schemeren. Met een stevige pas sla ik een weg in, hopelijk in de richting van het centraal station.

Weigerambtenaren

Nederland is weer een nieuw woord rijker. De weigerambtenaar. Een weigerambtenaar is een ambtenaar van de burgerlijke stand die het vertikt om homo’s te trouwen. De Tweede kamer vindt dit onaanvaardbaar. Er is een wet en de uitvoerders van die wet weigeren. Dan moet je minstens verontrust zijn.

Sylvio 2

Als ze mijn vallen scant, zegt de caissière;
‘Ach meneer, waarom gunt u zo’n muisje geen warme winter.’
De klanten achter mij grinniken.
‘Sylvio zit in de voorraadkast’, verklaar ik mijn dieronvriendelijke actie.
‘Nou en’, hoor ik achter mij mompelen.

Ad Sinterim

Het is guur weer buiten. De maan schijnt door de bomen. Deze schijnt met een flauw schijnsel op een roodgekleurde telefooncel. Binnen in de telefooncel staat iemand druk te telefoneren. Vast een buitenlander, want wie heeft er tegenwoordig geen mobiel. Met een zwaar cockneyaccent stoot de man aan de telefoon met luide stem boze klanken uit. Gelukkig zorgt een taaldetector voor een juiste vertaling.