Zondagochtend. Zes uur. Dan half acht en uiteindelijk negen uur. De jongen in bed slaapt nog. Vannacht heeft hij me naar zijn bed gedragen en alle spoken en prinsen vervolgens weggejaagd. Nu schijnt hijzelf in dromenland te zijn; zijn lippen mompelen af en toe nog een onverstaanbaar woord. Zoals het winterweer begin ik gewend aan hem te worden; hoe zwaar hij ademt en zucht, de eeuwige stoppelbaard, hoe hij elke avond weer opnieuw Doornroosje in me losmaakt.
De tranen stroomden over zijn wangen en hij bleef haar naam herhalen.
“Dit kon geen toeval zijn. Deze Kurt had haar moeder gekend en dacht dat zij dat was. Haar moeder zou nu vijfentachtig zijn geweest en zij was bijna zesenzestig, maar in zijn verwarring zag hij dat leeftijdsverschil niet.”
Geachte heer Cruijff,
U weet de gemoederen altijd aardig bezig te houden. Het kan geen week stil zijn rond Ajax, of u doet of schrijft weer iets waardoor de vlam in de pan slaat. Als Rotterdammer en Feyenoorder kan ik niet anders dan dat met veel plezier aanschouwen. Nu u op het punt staat die club in 020 definitief uit elkaar te trekken, leek een briefje me wel op zijn plaats.
Tijdens de MT vergadering de volgende dag kreeg Helmar de wind van voren. De voorstellen die ze tijdens de heisessie had gedaan werden stuk voor stuk door de heren vestigingsdirecteuren afgebrand. En dat terwijl ze tijdens de heisessie hun mond niet hadden open gedaan en instemmend geknikt hadden. Het kwam aan als een trap onder de gordel die Helmar misselijk van kwaadheid en woede maakte.
Wanneer je een mooi gevormde damesbips teder op ons gezapige stadje zou neerlaten, dan zou de eigenaresse ervan het allereerst een prikje voelen van de schoorsteen van onze vuilverbranding.
Direct daarna van de lelijke oude televisietoren en haar spijkerbedje zou verder bestaan uit nog wat overcomplete kerktorentjes. Een verwaande eikel, de oude watertoren, zou ook nog smachten naar contact en het ongebruikte voetbalstadion zou zich bij voorbaat kansloos weten om zijn liefdesbeet te doen.
