Haastig stap ik uit de auto. Boterham op zak. Een boterham waarvan ik nu al weet dat ik hem straks vergeet te eten. Waarom is dan de vraag? Omdat ik op het punt sta de wondere wereld van de Walburg in te stappen. Een wonderschone tuin vol muzen. Een tuin die mij vangt in haar luister en haar mijmer. Een baken van rust. Een tuin die honger en verlangen doet stillen. Een voedingsbodem voor droom en inspiratie. Maar ook een plek van feest.
In vrolijke stemming door voorherfstzonnetje, bier en vrienden ga ik naar de wc. Ik lach nog na over de jeugdherinnering die ik zojuist aan ons bezoek had verteld, hoe ik als klein meisje op de Solex van mijn nichtje de prikkeldraad in was gereden, als een vloekende mannenstem mijn wcruimte binnen dringt.
Oudenwijvenzomer in Nederland. Het leven tikt op het ritme van een Italiaanse kerkklok. Vrouwen flaneren luchtig gekleed door de stad. Mannen kijken om zich heen als de bodyguards van hun eigen ego. Mijn neef Mauro en ik cruisen in een Mercedes C350 door de straten. Mauro zit achter het stuur alsof niet zijn vader maar hijzelf de auto betaald heeft. Zijn arm hangt buitenboord. Bang dat een idioot in een bestelbus zijn arm tot pulp rijdt, is hij niet.
Zijn volk in massaal in opstand. Zijn land in staat van oorlog. Bom na bom valt op zijn huis . Auto’s, staan in brand . Dictator vlucht als ‘n haas in ’n waandroom. Zo dwaalt hij half in staat van paranoia van schuilplaats naar schuilplaats. Hij had nog ‘n stuk of wat zoons, maar nu op dit punt dood of spoorloos.
Hij start niet eens meer, zolang is het geleden dat ik erop heb gereden. En dat uitgerekend op een prachtige herfstdag, een dag waarop niets anders denkbaar is dan motorrijden. Het gekriebel houdt aan, de accu is snel opgeladen en voor ik me bedenk hijs ik me in mijn met keflar versterkte spijkerbroek. Snel veeg ik nog wat groenige schimmels van mijn leren jack. De Moto Guzzi komt niezend aan de pruttel en de eerste keer dat ik rem maken de remmen een schurend geluid en poetsen vliegroest van de schijven.
