Het moest er maar eens van komen, kinderen!
We hebben besloten om een kindje proberen te krijgen, want kinderen neem je niet maar krijg je tenslotte.
Nu ben ik iemand die weinig geduld heeft, dus hoppa, gaan met die banaan.
Mijn dochter en ik en haar vriendin hebben vanmiddag kroketten en saucijzenbroodjes gegeten in het restaurant van het ziekenhuis. We waren uitgehongerd geraakt na anderhalf uur wachtkamer. De diagnose was snel gesteld: de oogjes hebben een beetje hulp nodig om gewoon tv te kijken of te kunnen lezen. De oogarts, een geduldige grijzende jongeman op leeftijd, nam eens goed de tijd om mijn kleine lief in de ogen te kijken. ‘Mooi’, was zijn oordeel. Ik knikte. Niets aan de hand, alleen een beetje bijziend. Het ‘recept’ met de conclusie, de prijs voor een middagje wachten, borg ik goed op.
Met een goede dosis adrenaline sta ik in een lange rij voor een achtbaan met een smeuïge naam. Langzaam schuift de rij op, mensen praten met elkaar, een enkeling trekt een beetje wit weg als hij de achtbaan ziet. Sommige roken een sigaret , anderen bunkeren wat voedsel-wat-slecht-voor-de-gezondheid-is, maar ze hebben allemaal één ding gemeen. Ze staan in de rij om een beetje heen en weer geslingerd te worden, de wereld voor een fractie op zijn kop te zien en het gevoel hebben dat je maag nog bovenin hangt als je de diepte in geslingerd wordt.
Once upon a time … Klaartje krijgt de melodie maar niet uit haar hoofd. Ze staat in de wei haar zeven magen te vullen en eet voor twee, zwanger als ze is. De madeliefjes die haar tussen het gras vrolijk aankijken, plukt ze met haar grote vlezige lassotong mee. Net als de zonnige dag die in deze waterzomer erg welkom is. Klaartje herinnert zich de melodie weer, het is dat deuntje van Ennio Morricone uit die verschrikkelijke Western?
Zit nu in de trein, getsie het is druk, moet me tussen net uitgeslapen, nou ja wakkere studenten invechten in de coupe. Ik heb altijd veel gereisd met de trein, laatste tijd steeds minder. Ik verlang terug naar de rust en ruimte van vroeger. Het is warm en vol. Echt lekker zit ik niet in deze dubbeldekker. Gewoontegetrouw ga ik in een tweetje aan het gangpad zitten in de hoop dat ik een vrij plaatsje behoud. Maar, er was geen houden aan.
