Bedroevend was de reputatie. Feitelijk ten hemelschreiend. Van dat protestantse streekziekenhuis in Ermelo op de Veluwe. Strak in de zwarte verf, Bijbelvast in de leer. Salem heette het. Had een relatie met de veel beleden en belegen religie. Schuimend baden wordt daar al snel devoot bidden. Praten vertaalt zich in prediken. Erger, medische missers waren eerder regel dan uitzondering. Tuchtcolleges Gezondheidszorg waren nog onbekend, een medicus bij voorkeur heilig.
Laten we het even over Jamie Oliver hebben. Die frisse jonge kok van de televisie.
Jamie!
Klinkt bijna vriendelijk. Als een soort uitnodiging om toch vooral al zijn kookboeken te kopen.
Ik heb ze wel gezien, hoor. Dat stel met die jengelende misbaksels aan het formicatafeltje naast me. En daarnaast, dat vriendelijke oudere echtpaar. Aan hun tongval te horen komen ze uit Noord-Nederland. Maar het meest kijk ik naar hem. Mijn begerige blik trekt zijn broek zowat naar beneden. Hij is Italiaans. Of Algerijns. Jong, ongeschoren en ongetwijfeld ongeletterd. Lege dienbladen opruimen kan hij als geen ander. Als ik in zijn bruine ogen kijk zie ik jou. Klootzak! Net zoals ik jou zag in de ogen van die geile Corsicaanse keuterboer.
Binnenkort wordt het Anders. Hij is nieuw en toch wordt hij veertig volgend jaar. Anders heeft al een leven achter zich dus het zal wennen worden. De eerste kennismaking verliep vlotjes. In verband met de komst van Anders zal Lars ons gaan verlaten.
Daar zat hij dan, verscheurt door emoties en gedachten.
De hele nacht zat hij al te denken, te piekeren en zich eigenlijk helemaal gek te draaien met de situatie. Wat moest hij hier nu toch mee. Hij wist het niet meer.
Hoe had het zo ver kunnen komen, hoe heeft dit kunnen ontstaan. Hij was toch gelukkig, hij had toch alles wat zijn hartje begeerde. Waarom was het dan toch zo gelopen? Hij dacht terug aan het afgelopen half jaar en wat daar allemaal was gebeurd. Het was allemaal zo snel gegaan.
