In De Kop van Overijssel, hebben we fantastische dagen.
Nog alle rust op de camping, we staan met de caravan op een veld dat onderdeel is van een groter geheel.
In het hoogseizoen zouden we niet voor een dergelijke camping kiezen, te groot en te druk.
Nu zijn wij de enige kampeerders op dit veldje. We genieten van rust en vogelgeluiden.
Als ik het leer voel kraken voel ik me vrij. Het stof van mij afschudden. Na een dag in het zadel. Met m’n maten. In de Franse hitte. Met Italiaanse afdronk. De frisse zeebries op de ferry verkoelt mijn zinnen. Motorrijders lijken de boot te hebben overgenomen. Ik voel de neiging de piratenvlag te heisen. Een piratenvlag zoals die op het eiland in ieder dorp trots wapperde. Vrij en onafhankelijk.
Interessant, hoor, die Toscaanse stadjes met oplopende straten en oude gebouwen. Maar nu even basta. We gaan gewoon nog een week richting zee. Met een schepje, een emmertje en misschien een dik boek. Daarna zijn we er klaar voor om in drie dagen terug te reizen naar huis, met de blik op oneindige snelweg. Oude popmuziek met de cd-speler meeblèrend. Zo hard als we kunnen.
Ik bel aan bij mijn grootvader. Het is Vaderdag en de familie komt bijeen. Mijn grootvader is vader van vijf. Zijn jongste dochter is hij verloren, aan het leed dat kanker heet. De familie is sterk en hecht. Moeilijke tijden worden doorstaan, mooie tijden laten we nooit meer gaan.
Vrienden van me huilen met het feit dat sobere Evans de Tour won: “Wat een gedrocht”, “Hoera voor de berekende prof”. Zij hadden liever een spektalman als winnaar gezien, genre Voeckler of Contandor.
