Echte vis van exotische afkomst kost een fortuin en de inrichting van zo’n robuuste accubak vergt een vermogen. Geschilderd achterwandje van piepschuim en onderwatervegetatie. Medicatie voor kieuwschurft en een straalkacheltje om de graatbakken gaar te stomen. Een zuurstofmeter ter voorkoming van happen naar adem.
Het is net half vijf geweest. Ik sta op. Vandaag is het 21 juni, de zonnewende. Ik ga vandaag bij zonsopkomst bij mijn krachtpunt in de duinen mediteren. Ik zal daar later vandaag nog een aantal keren terugkomen om hetzelfde te doen. De energie van vandaag wil ik bewust ervaren, bewuster nog dan op andere dagen.
Daar zit ik dan, filosoferend op mijn steen. Een domme steen. Zeker geen steen der wijzen. Heerlijk is het, om zo maar wat voor mij uit te murmelen. Lekker in de volle zon. Mijn genot is alleen van korte duur. Dat komt omdat de schaduwen van de bomen en blaadjes zich angstaanjagend aftekenen als vreemde monsters op de grond.
Grommend zit ik aan tafel mijn avondeten op te eten. “wat is er?” vraagt mijn moeder. “Ben natuurkunde aan het leren, maar het wil niet…”
“Weet je,” voeg ik er chagerijnig aan toe, “als die lui als Lorenz en Lenz nooit geleefd hadden, was het leren voor mijn schoolexamen natuurkunde vast een stuk makkelijker geweest.”
Ze zijn een stuk ouder dan ik. En verkeren in een opgewonden stemming. Vandaag krijgt hun klas te horen of ze zijn geslaagd. Of gezakt. We staan bij de gracht. Onze hang-out plek. Alle jongeren die de examenuitslag al hebben gehad, tenminste. De rest zit nog nagelbijtend bij de telefoon te wachten. Normaal gesproken staan er ook jongens en meisjes van mijn leeftijd bij, maar vandaag toevallig niet. Ik voel me daardoor wat onzeker. Maar het is te spannend om naar huis te gaan.
