Schoenveter

Het is 1 april 1879. Lodewijk, al achtentachtig, is op zijn hoede, met veer en verve. Flink strikt hij zijn lakschoentjes. Voor de zekerheid. Als er een ding is waar Lodewijk, al achtentachtig, bang voor is, dan is het over losse veters struikelen. Hij is al zo verstrooid.

Het is 1 april 1879. Antoinette, al vijftien, is al vroeg wakker. Vroeg als meisjes van vijftien kunnen zijn. En ze weet het. Vandaag is de dag. Haar dag. Van schrikken en strikken. Valstrikken. En ze heeft al een slachtoffer in gedachten.

Het is 1 april 1879. In paleis Roomsoesdijk is zojuist de vloer geboend. Niet geveegd, maar geboend. De vloer vegen is zo jaren zestig. 1860. Spekglad is de vloer. Geboend met ossewit. Vervaarlijk. Eigenlijk mag er niemand op lopen. Zweven is nog daaraan toe, maar lopen is not done.

Het is 1 april 1879. Lodewijk, al achtentachtig, ontmoet Antoinette, al vijftien, op de gang, waarvan net de vloer geboend is. Hij zegt tegen Antoinette, al vijftien. Pas op! En Antoinette, al vijftien, past op. Ze weet wel waarom. Het is 1 april en ze wil vandaag absoluut niet uitglijden.

Het is 1 april 1879. Antoinette, al vijftien, ligt op de vloer van de gang. Ze is figuurlijk en letterlijk gevloerd. In de gang van Roomsoesdijk. En Lodewijk, al achtentachtig, staat erbij en kijkt er naar, naar, heel naar. Woedend is hij. Je speelt vals. Zegt hij tegen Antoinette, al vijftien. Niet waar, zegt Antoinette, al vijftien. Morgen word ik zestien.

Het is 1 april 1879. Lodewijk, al achtentachtig, valt voorover, over Antoinette, al vijftien, door een losse veter. Verrekte schoenveter. Dat zijn geen grappen. Antoinette, al vijftien, ligt in een deuk. Maar niet van het lachen. Nee, van Lodewijk, al achtentachtig.