Slaande ruzie

‘Ik kan er echt niet tegen als ik een moeder tegen haar kind zie zeggen: Zou je dat koekje wel nemen?’ zegt mijn vriendin terwijl zij nog een slok van haar milkshake neemt. Ik kan niet anders dan met haar eens zijn, terwijl dit scenario bij mij thuis helaas erg bekend is. Door dit scenario ontstaan de ergste, gillende en krijsende ruzie’s tussen mij en mijn moeder. Zij is erg bewust van haar lijf en zeurt altijd dat ze te dik is, waardoor de hele familie een dag later de dupe is wanneer we een bord met alleen groen voorgeschoteld krijgen. De volgende dag betrap ik haar met een leeggegeten zak trekdrop. Kortom, mijn moeder heeft eetproblemen.

Dat klinkt meteen zo zwaar en dramatisch, maar dat is het (geloof ik) niet echt. Mijn ouders zijn allebei erg gaan eten nadat ze waren gestopt met roken. Mijn moeder was namelijk zwanger van mijn oudere broer. Op een gegeven moment had mijn vader er genoeg van dat hij weinig tot geen conditie had en dat hij vaak niet in de botsautootjes paste. Hij ging op zoek naar een manier om gezond zijn gewicht te verlagen. Dat lukte, hoewel het door middel van een kuur was, hij verloor veel kilo’s en bleef op gewicht door veel te sporten. Mijn moeder heeft deze methode niet gebruikt, wat me niet echt verbaast aangezien ik m’n moeder niet echt dik vind. Ze is stevig, maar wel mooi stevig.

Ik aan de andere kant, heb mij nooit erg druk gemaakt om m’n gewicht. Dat was ook nooit nodig omdat wij thuis behoorlijk gezond eten en ik sportte. Maar, en dit zal voor de meeste pubers onder ons niet echt verassend zijn, ik werd molliger tijdens de puberteit. En ik was niet de enige. Gelukkig hebben de mensen om mij heen (ik heb het over mijn mede-pubers) zich nooit echt druk gemaakt om hun gewicht. Nu kan dat ook komen doordat bijna iedereen uit mijn klas minstens 8 kilometer van onze school vandaan woont en daardoor elke dag een uur moeten fietsen. Door die beweging ben ik aardig op gewicht gebleven.

Ondertussen snoepte ik echter flink wat af. Aan de ene kant omdat ik het gewoon lekker vind, maar aan de andere kant kan het ook zijn omdat snoepen bij mij thuis enigszins ‘verboden’ is. En wat verboden is, is spannend. Vooral voor mij. Mijn broer en ik snoepten dus stiekem, wat het nog spannender en lekkerder maakte. Nu is dat niet meer zo; ik laat mijn ouders 90% van de keren dat ik iets neem het gewoon zien. Vandaar dus vaak die ruzie’s, waar ik soms ontzettend miserabel van wordt. Jarenlang heb ik geprobeerd dat niet te laten merken, omdat ik dan als zwak zou worden afgeschilderd. Of misschien zei ik niets omdat ik wou ontkennen dat ik zo’n moeder had waar mijn milkshake-slurpende vriendin het over had. Ongeveer twee weken geleden heb ik er wel wat van gezegd. En toen ik toch gevoelig en open bezig was, heb ik mijn moeder meteen verteld dat mijn altijd rocksolide zelfvertrouwen nogal omlaag was gegaan door haar eeuwige kritiek. Dan heb je de poppen aan het dansen. Want volgens mijn moeder had ik juist kritiek op haar!

Het is wel duidelijk dat m’n moeder en ik geen goede relatie met elkaar hebben. Ik kan me ongelooflijk ergeren aan de dingen die ze doet en zegt. Dat mijn toenmalige vriendje zei dat ik en mijn moeder af en toe ontzettend op elkaar lijken, heb ik hem dan ook niet echt in dank afgenomen. Volgens hem was ik net zo temperamentvol, eigenwijs, emotioneel en besluiteloos als mijn moeder. Volgens mij had ik de meeste van die dingen van mijn oma geërfd. Maar waarschijnlijk heeft mijn moeder die eigenschappen van mijn oma ook en heeft zij ze weer doorgegeven aan mij. Tegenwoordig begin ik steeds meer dingen te herkennen in mijn moeder die ik ook bezit. Jammer genoeg lijken we blijkbaar zo op elkaar, dat het botst:
Slaande ruzie.