Vandaag de dag bestaat er zoiets als coaching, ondersteuning, therapie. Maar in mijn jonge tijd bestond dit niet. De diensten die er het dichtste bij in de buurt kwamen, waren enerzijds ‘de schoolse studiebegeleiding’ waar je in enkele gemeenschappelijke sessies klaargestoomd werd om goed (lees: correct) op examenvragen te kunnen antwoorden. Of anderzijds ‘het PMS’ (het psycho-medische sociale centrum), waar je lichamelijk onderzocht werd of de ontwikkeling normaal verliep of waar je via studietesten te weten kwam wat je best later zou kunnen worden. Of doen.

In mijn geval was dat automecanicien. En dit voor iemand die Latijn-Grieks studeerde. Ik hoef niet te vertellen dat ik dat advies niet gevolgd heb. Misschien wel dé fout van leven, mijmer ik als 50-jarige die momenteel thuis zit met een burn-out.

En lichamelijk was er blijkbaar nooit iets aan de hand met mij, buiten die paar overtollige kilo’s en een minder goed zicht. Mijn gehoor kreeg steeds 10 op 10. Mijn lichaam ontwikkelde zich in de puberteit zoals het hoorde. Er was niets op te merken. Terwijl hypermobiliteit, lactose-intolerantie en astma blijkbaar altijd al om de hoek loerden en pas jaren later gediagnosticeerd werden. Nadat ikzelf erachter was gegaan.

Want hoe je het draait of keert, je moet zelf stappen nemen om erachter te komen wat er met je aan de hand is. Je moet zelf stappen zetten, uit je comfortzone stappen en initiatieven nemen om specialisten te raadplegen.

Maar zo was het nog niet in mijn jonge tijd. De dokter onderzocht je en als je geen koorts had of aantoonbare pijn in een van je lichaamsdelen of organen, dan werd er rust of aspirine voorgeschreven. Verder niets. Afwachten tot je beter werd. Waarschijnlijk lag de oorzaak bij stress, zei mijn dokter vaak achteloos. En omdat er geen internet bestond om zelf op zoek te gaan naar de symptomen en klachten die je vaak al jarenlang meedroeg, berustte je in de diagnose van de dokter. En wachtte je af. Met pijn. In je ongemakken.

Ook al had je geen adem als je de verplichte opwarmingsrondjes liep op de piste tijdens de introductiedag van de atletiekvereniging waar je je hoop op vestigde om die extra kilo’s kwijt te spelen. Moest je naar adem happen en de steken in je zij verbijten na de 2de gênante ronde waarbij je meer aan de kant had staan ademen en puffen dan dat je daadwerkelijk had gelopen.

Ook al kon je tijdens de turnlessen soepeler, sneller en dieper bewegen dan die medeleerling die al jaren kampioen was in haar turnvereniging. Was je vrij goed in balspelen en kon je met je armen en schouders ingewikkelde technieken uitvoeren die je medeleerling die een gevierde basketbalspeelster was zelfs niet met de nodige inspanningen kon nadoen.

Ook al had je elke schoolreis opnieuw buikpijn van de melksandwiches die je moeder liefdevol had belegd met goede boerderijboter en salami. Ook al zat je uren op de wc na het eten van de gele pudding die je met de verse onbehandelde koeienmelk had bereid die je elk weekend ging halen op de boerderij van je nonkel.

Ken je dat gevoel dat jij wel wist dat er iets aan de hand was, maar je het niet kon benoemen, er de vinger niet kon opleggen? Gewoonweg omdat er geen medische termen voor bestonden. Of misschien omdat nog niemand in je omgeving al ooit dergelijke symptomen had vertoond? Laat staan erover gesproken had. Kwalen, pijnen en ongemak werden niet gedeeld. Punt.

Gelukkig heeft vandaag de dag de gezondheidszorg een meer holistische kijk op de mens en wordt er niet meer alleen naar koorts en pijn gepeild. Had ik toen geweten dat ik hypermobiel was, dat ik lactose-intolerant was en dat ik astma had, dan had ik minder energie moeten steken in het zoeken naar smoesjes en excuses om te verklaren waarom ik wel scoorde bij gymnastiek en balspelen en niet bij atletiekoefeningen of tijdens de coopertest en waarom ik wel genoot van de donkere boterhammen zonder beleg van een klasgenoot en niet van de eigen witte sandwiches met boerderijboter en salami. Waarvoor nog dank aan mijn lieve vriendin die elk jaar reikhalzend uitkeek naar mijn rijkelijk belegde sandwiches en zonder verpinken haar droge boterhammen aan me gaf. Smakelijk!

Categorieën: Overig

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder