Net verhuisd, sta ik momenteel in de wacht voor aansluiting van tv en breedband op de kabel. Zo’n beeldloze periode gaat altijd gepaard met de vraag of ik de tv blijvend de deur uitdoe teneinde mij te onttrekken aan de beschavingsverziekende manipulatie van de werkelijkheid en de mate waarin we geregeerd worden door de media, maar het is al te laat.
Op het zonovergoten terras van het enige etablissementje dat althans nog enige gastvrijheid uitstraalde, streek het gezelschapje gezellige mensen neer. En ogenblikkelijk wist ik dat het niets meer zou worden met dat plaatselijke sufferdje voor me. Ik hou, althans als ik wat verder van huis ben, van die lokale blaadjes. Geredigeerd door de dorpsonderwijzer-met-te-veel-vrijetijd, de handige zakenjongen die het gat in de markt gevonden denkt te hebben of de miskende dichter op zoek naar de broodnodige compensatie.
Als de balling naar zijn Eden betreed ik het café, steek een sigaret op en zuig de nicotine diep mijn longen in.
Ik denk aan zongebruinde kastaars met geld en wervelende carrières om trots over te verhalen tijdens benepen verjaardagen. En ik denk aan overgeprijsd ondergoed, vakkundig kortgeknipte kapsels, de geur van zweet en testosteron en het pact der geheimhouding.
Het is zaterdagavond en de klok slaat elf uur. Café ‘de Beurs’ stroomt langzaam vol. Dit is de eerste keer dat in bijna 1,5 jaar dat ik hier vertoef en ook daar voor ben ik zeker geen vaste klant zijn geweest. Rustig kijk ik om mij heen. Opvallend genoeg ben ik de na een personeelslid de donkerste persoon in de gehele tent (en dat zegt wat, gezien ik van Turkse afkomst ben).
In de tijd dat ik nog in een roestige ongekeurde Chevrolet Corvair rondreed met de motor
achterin, die het geluid van een Volkswagen Kever produceerde en drie versnellingen had, waarbij de derde versnelling alleen boven de honderd hoefde te worden ingeschakeld, de naald van de pick-up een vreemd huppeltje maakte op de LP van Fats Domino, omdat de plaat in de zon zowel op de hoedenplank als half op de stoelleuning had gelegen, waren er nog hoofdpijnpoeders. Deze poeders waren verpakt in curieus dichtgevouwen vetvrije papiertjes.
