Je kijkt naar een foto en wat zie je?
Ik zag een vrouw. Yolanthe, liggend in een stoel onder de zon, gekleed in een zwarte semikini (wat niet meer blijkt te zijn dan een badpak met gaten ter hoogte van de taille). Haar arm hield ze tegen haar voorhoofd om de zon haar niet te laten verblinden. Ze leek al uren te liggen zonnen, want haar gezicht glom door het zweet op haar jukbeenderen.
Ooit vroeg iemand aan mij: Wat vond je eigenlijk zo leuk aan mij toen je me leerde kennen?
Als je iemand nog niet zo lang kent, weet je dat waarschijnlijk direct op te noemen, maar wat als je al jaren samen met iemand bent, in een relatie, of deze nou vriendschappelijk is of een liefdesrelatie.
Onze kinderen zouden Louis, Helena of Michiel heten. En als het aan hem lag kregen de jongens elk een boksbal op hun kamer, “[i]want in België moet je als buitenlander tonen dat je verdomme ballen aan je lijf hebt[/i]”.
Toen ik tien jaar geleden in Thailand woonde zag ik hem. Midden op het kruispunt, in een verzengende hitte. Als er een calamiteit zou optreden, zou deze agent niet op kunnen treden omdat hij zich niet zou kunnen bewegen. Zijn uniform leek om zijn lichaam “gekrompen” te zijn. Een skinny jeans die je liggend aan moet trekken. Fascinerend, die politie-eenheid in Thailand.
Toen Mr. Moshavot, kantonrechter in ruste en graag geziene gast in het Berner Oberland, de woonkamer binnenstapte, stond Laura daar juist met haar handen in de lucht.
“Rekoefeningen aan het doen?” vroeg hij.
“Nee Meester,” zei Laura. “Ik juich. De Russen hebben gewonnen.”
“Een goede reden om in diepe treurnis te vervallen,” bromde Mr. Moshavot. “Het is maar goed dat die bolsjewieken de koude oorlog hebben verloren. Overigens blijft het oppassen geblazen met die wodkastokers. Voor je het weet toveren ze het Binnenhof om tot Kremlin.
