Onbeschaamd, maar gespeeld aangedaan accepteerde hij haar gift. Het enige wat hij nu nog wilde was zo snel mogelijk de winkel verlaten. Als hij deze rol van gevoelige romanticus nog iets langer zou moeten spelen zou hij misselijk worden van zichzelf. Misschien was het zelfverachting, of misschien was het het feit dat zijn opzettelijke onverschilligheid zich geen enkele kreuk liet welgevallen, maar hij moest en zou weer terugkeren naar zijn oude zelf.
Ik luister niet naar goed advies
Zelfs niet naar mezelf
Koppigheid en onverschilligheid
Zo min mogelijk verplichtingen
Zoveel mogelijk vrijheid
Soms win je daarmee vrienden
Soms raak je ze gauw weer kwijt
Uiteindelijk viel het doek. Ook voor mij was het tijdstip aangebroken waarop het onvermijdelijke moment toch echt niet meer te vermijden is. Nu was ik één de velen. Mijn moeder kon zowaar een semi-geschokt gezicht laten ontplooien en zelfs de snik die erna volgde klonk ook nog een beetje overtuigend. Ik zweeg.
[u]Vrijdag:[/u]
De tassen zijn gepakt en Jacintha en ik maken ons op voor een weekje Brabant waar we een bungalow hebben gehuurd. “Heb je alles?” vraag ik. Eigenlijk weet ik het antwoord al, want al is het maar een week, Jacintha neemt zoveel mee dat we er zelfs zouden kunnen overwinteren. “Ja, ik heb alles” antwoordt zij dan ook. Met frisse tegenzin rij ik de straat uit. Gelukkig komt Michel vanavond en blijft samen met z’n vrouw Yvette tot na het weekend.
Heel lang geleden bedacht ik mij het volgende:
“Homerus en Hesiodotus hebben aan de goden alle dingen toegeschreven die schandelijk en onterend zijn voor de stervelingen: diefstal, overspel en leugen.’
‘De stervelingen menen dat de goden verwekt zijn evenals zij, en kleren, een stem en gestalte hebben als zij… ja, als de ossen en paarden en leeuwen handen bezaten en kunstwerken konden scheppen, zoals de mensen, zouden de paarden de goden als paarden afbeelden, de ossen daarentegen als ossen.’
