Tijd om dag te zeggen

Vorige week heb ik vernomen van mijn werkgever dat mijn contract niet omgezet word naar onbepaalde tijd.

Reden: Mijn plaats wordt ingenomen door iemand van onze overkoepelende organisatie.
Voor mij is dat een drama, dat betekent dat het eind februari weer tijd word om dag te zeggen tegen mijn collega’s.

Dag zeggen is niets voor mij.
Ik kan niet tegen afscheid nemen van mensen met wie ik dagelijks werk bijvoorbeeld. Degene die ik langer zie dan mijn vrouw en kind(eren).
Mijn collega’s van de verhuur afdeling en van de expeditie. Diegene die ervoor zorgen dat ik dagelijks met een lach naar mijn werk kom en met wie geen onderwerp onbesproken blijft in onze pauze.

Mijn collega’s die wel moesten lachen om mijn grappen, om mijn zelfspot en vooral om hoe ik was.
Die mooie woorden die ik nu al hoor van de mensen die het jammer vinden en contact willen blijven houden. Die collega’s met wie we elke maandag een voetbalpraatje hadden. Eens kijken wie nu weer de grootste mond had.

Ik zie mijn jobs ook als reizen.
Steeds weer ergens beginnen om vervolgens weer afscheid te nemen, juist op de momenten dat het leuk begint te worden.

Mijn motivatie is ver te zoeken op het moment.
Voor mijn part breken ze die hele teringzooi af hier.

Mijn tijd om dag te zeggen gaat komen, op 28 februari en tot die tijd, ga ik nog even geinen met al mijn collega’s die hier voor mij zo leuk maakte.