Vakantie, waarom zou je geld uitgeven?

Dit jaar geen exotische bestemming voor mij, ik heb geen vrije dagen en geen geld. Dan zit er nog maar een ding op: ik bedenk er zelf wel een. Is dat minder? Nee, heerlijk juist! Niet gelimiteerd door tijd, ruimte of verlopen documenten, maak ik er maar gelijk wat moois van. Stap lekker in op de vlucht van mijn verbeelding, de reis door mijn fantasie, waar je schijt mag hebben aan buikgriep, jetlag en eng uitziende beestjes. Je mag je ogen dicht doen, maar laat dan wel iemand je voorlezen. Aaaaaaaaah, ik rek mij eens lekker uit. De zon heeft zojuist haar gezicht laten zien en met haar stralen kietelt ze mijn lichaam. Angelientje opent de deur en een verkoelend briesje laat de lakens even dansen over mijn lichaam. Een verrukkelijk aroma komt mij tegemoet en vormt een glimlach rond mijn lippen: de ochtendkoffie! Dit belooft een goede dag te worden.
‘Schat, wat is dit lekker wakker worden zeg,’ ze glimlacht alleen maar en geeft mij heupwiegend de mok aan. Op het gemakkie glijd ik uit bed, kus haar volle lippen en loop de deur uit. ‘Wat zag ze toch in die Brad?’ Terwijl ik neerstrijk op de veranda neem ik een slok van het zwarte goud. ‘Heerlijke koffie lief.’
De palmbladeren wuiven mij gedag en met mijn tenen schrijf ik ‘goedemorgen’ terug in het zand. ‘Dit is pas leven,’ roep ik als ode naar de horizon. Zo zit ik nog een tijdje, vergezeld door een verdwaalde schildpad met zwemmerseczeem, genietend van het subtropisch ecosysteem. Ze komt achter mij zitten en terwijl ze mij streelt doezel ik weg in haar armen.

‘Your lunch is ready Sir.’ Grote Ben slaat twaalf uur. ‘Thanks a lot mate,’ zeg ik met mijn beste Steve Irwin imitatie en realiseer mij direct dat ik een continentje verkeerd zit. De ober ziet er blijkbaar de humor van in en vult mijn thee nog eens bij. ‘Lekker, Bacon & Eggs!’ Even betwijfel ik of de kok wel begrijpt in welk land hij kookt. Smullend zie ik hoe rode dubbeldekkers zich een weg banen door het bruisende stadsleven van deze metropool. Een klas vol jonge meiden in uniform komt meer dansend dan lopend voor mijn raam langs. Ze lachen en zwaaien allemaal. Met volle mond grijns ik terug en laat ze nog harder lachen als er stukken ei in mijn thee vallen. De attente ober ziet het meteen en schenkt een nieuw kopje in. Na het zoveelste cuppie thea hoor ik Ben het drie uur sein geven. ‘Poeh, die koffie en thee gaan je niet in de zomerkleren zitten,’ met mijn servet veeg ik voldaan mijn mond af en loop naar het toilet.

Mijn muts zakt voor mijn ogen als ik weer naar buiten loop. ‘Brrr wel koud hoor, maar wat is het hier mooi zeg! Eindeloze, besneeuwde toppen langs heel mijn zichtsveld, stuk voor stuk glinsterend in de zon. Her en der zie ik de sporen die mijn voorgangers achterlieten. ‘Dat past inderdaad niet allemaal op die top,’ lach ik in mijzelf. Nog een kleine vijftig meter en dan ben ik er. ‘Die Mount Everest is geen Vaalserberg die je even bedwingt, maar ooh wat is dit uitzicht het waard.’
Eenmaal aangekomen verwarm ik het laatste beetje erwtensoep, een cadeautje van Unox die mij maar al te graag wilde sponsoren.
Smikkelend van de flinke stukken rookworst dank ik God op mijn dik ingepakte knieën dat de Yeti niet van erwtensoep hield. Uiteindelijk kruip ik in mijn slaapzak en vergeet ik de inspanning van drie uur klimmen. Net voordat ik in slaap val denk ik nog: ‘jeetje, dit is nu al een geslaagde vakantie.’