Verander de geschiedenis; begin bij jezelf..

Even mijn boekenkast opschonen. Mijn hele Arendsoog serie om te beginnen. Drieënzestig delen. Drie planken. Arendsoog kan dus niet meer. Niet omdat hij samen met de indiaan Witte Veder de misdaad bestrijdt. Niks mis mee, maar hij is altijd de baas van de twee. De misplaatste superioriteit van de blanke man boven zijn Indiaanse collega. Laat de discriminatiepolitie het maar niet horen.

Dan mijn stripboeken van Sjors en Sjimmie. Sjors de blanke jongen en Sjimmie het Afro-Stripiaanse jongetje, zal ik het maar politiek correct noemen. “Deze Sjimmie oogde, ik citeer dagblad Trouw: “aanvankelijk als een stereotiepe ‘neger’ met rode Zoeloelippen en gouden oorringen .Van lieverlee sprak hij ook steeds meer in een inboorlingentaal.”
Later veranderde dat maar ik heb die oude boeken dus nog. Op de brandstapel ermee. Samen met Arendsoog en o jee; Old Shatterhand, die kan ook echt niet meer.

De volgende reeks is de serie van Billie Turf, het dikste studentje ter wereld. Schandalig dat obesitas zo te kakken wordt gezet. Huppakee, op de brandstapel. Ruimt lekker op.

Als laatste flikker ik al mijn boeken van Olivier B. Bommel op de brandstapel. Ik bedoel maar. Zo’n pedo die in zijn blote reet met een jonge poes samenwoont. Of heet dat anders? Ik zoek het op. Bestialiteit komt het dichtst in de buurt. Maar pedofilie kun je het ook noemen , waar het deze ranzige serie betreft.
Nu ik erover nadenk, geldt voor Donald Duck en zijn neefjes hetzelfde. Een volwassen eend met drie kleine eendjes, in één huis, zou toch op z’n minst vragen moeten oproepen. Wenkbrauwen moeten doen fronsen!
Ook die eend loopt de hele dag in ‘z’n blote reet! Dat is toch geen voorbeeld voor onze jeugd. Kinderen lézen die rotzooi! Hup, mijn hele serie vanaf 1960, op de stapel.

Mijn buurman komt mijn tuin inlopen. En kijkt belangstellend naar de oplaaiende vuurzee van mijn brandstapel. Dan smijt hij ook wat boeken op de stapel. Ik zie de titels: “De zwarte ridder”

Er blinkt een traan in zijn oog.