Wanneer ga je mij bespringen?

Er is overal wel wat te beleven. Zelfs bij een supermarkt. Zelfs nu. Ik sta bij de kassa, samen met vriend Wiebe die zijn boodschappen wil afrekenen. Hij moet eigenlijk nog een fles Andy toiletreiniger hebben maar die konden wij niet vinden.

Voor ons in de rij staan vier vrouwen, waarvan een met een jongetje van een jaar of zeven. Het joch laat zich voortdurend op de grond vallen of grist snoep uit een bak vlak bij de kassa.
“Niet doen nou, Richard”, zegt mams klagelijk. “Je krijgt een vieze broek zo”.
Dus Richard laat zich nog maar eens vallen en rolt heen en weer. Daarna jat hij weer een reep chocola.
Mams zucht en klaagt tegen een vrouw voor haar: “Hij luistert nooit. Maar ja, het is een ADHD kindje hé”.
Zoals ze het zegt klinkt het als Halikidee kindje. Ze kijkt er ook zo opgewekt bij als ze het zegt. Volgens mij zou een flink pak voor zijn lazer hem zo van zijn kwaal afhelpen maar dat zal ik wel weer helemaal verkeerd zien.

Terwijl mams met de vrouw voor haar praat heeft prof. A.D.H.D. Richard Wiebe’s boodschappenmandje ontdekt, dat naast hem staat. Hij begint er tegenaan te schoppen. Mams ziet dat wel maar knikt Wiebe bemoedigend toe. Zo van: je begrijpt het wel toch?. Je hebt toch ook net gehoord wat ik over ADHD zei?  Vervolgens trekt heer Richard Wiebe’s  halve broodje uit het mandje en begint de  verpakking eraf te scheuren..
Mams zegt: “niet doen nou Richard”  En tegen Wiebe: “dat doet hij wel vaker hoor. U kunt beter een nieuw broodje halen.”

En daar stopt Wiebe’s geduld. Wiebe de man die lijdt aan acute geduldsneurose, mind you!!  Hij buigt zich naar hem toe, pakt hem bij zijn oor en fluistert:  “Als je niet als de sodemieter een nieuw broodje voor me haalt dan trek ik je oor eraf en duw hem door je ADHD-strotje.” Ondertussen gaat hij op Heer Richard’s voet staan om zijn wensen nog duidelijker kenbaar te maken. Richard  kijkt hem ongelovig aan. Hoe kan dat nou? Iemand die mijn ADHD excuus niet serieus neemt.? Ik zie het hem denken.

”Ben ik duidelijk zo?, ” vraagt Wiebe ten overvloede.
Het kreng lacht Wiebe gewoon uit en laat het brood uit de zak vallen. Dus pak Wiebe zijn zijn autootje uit zijn andere hand, smijt het op de grond en trap het aan gort. Wieltjes en stukken plastic dwarrelen tussen het brood.
Mams schiet naar ons toe. Verbijsterd. Wanhopig zoekend naar woorden. “WAT DOET U NOU?”, hakkelt ze onthutst.
”Ik laat uw nazaat weten dat hij met zijn fikken van mijn spullen moet afblijven”, antwoordt Wiebe. “U verwacht toch zeker niet van mij dat ik hier vijf keer de winkel door ga om boodschappen te doen alleen omdat die klojo hier denkt zich alles te kunnen permitteren?”
”Ja, maar hij is een ADHD kindje. Dat legde ik toch net uit.”
”Tuurlijk”, zegt Wiebe. “ En ik ben een oversekste randdebiel met een niet te bedwingen drang om mezelf leeg te spuiten maar daarom bespring ik de caissières hier toch ook niet?”
Ze zwijgt en kijkt hulpzoekend naar de andere klanten die genietend staan toe te kijken.

Heer Richard rent intussen weg maar komt zowaar terug met een half broodje. Hij geeft het aan Wiebe en kijkt hem afwachtend aan…
”Heel goed van jou”, zeg Wiebe. “Knap dat je dat gedaan hebt. Gaan we nu een nieuw autootje halen”.
Hij loopt rustig mee naar de afdeling ‘auto’s en speelse accessoires voor de kleine terrorist’  Wanneer hij er een uitgezocht heeft loopt hij trots terug naar mams.

Daarna rekenen ze af bij de kassa en lopen ze naar de uitgang. Mams kijkt om en kijkt ons aan. Boos maar ook onzeker. Dan is Wiebe aan de beurt . De caissière , die Sandy heet want dat staat op het naamplaatje, lacht Wiebe vriendelijk toe.  Wiebe bedenkt  ineens dat hij nog een boodschap moet hebben, dus zegt hij. “Dag Sandy, waar ligt Andy?”
Sandy weet het niet. Ze pakt de intercom en roept. “Hallo Mandy, hier Sandy, waar ligt Andy?”

Daarna schiet ze in een lachbui en zegt: “Andy bestaat al een paar jaar niet meer meneer en eh….wanneer ga je me bespringen?”