Weer alleen

Zodra de zon schijnt is vrouwlief al aan het pakken. Haar kribbigheid is verdwenen, het gereedschap komt weer tevoorschijn en de tuin krijgt eerst een lekkere beurt ( ik moet nog even wachten) voordat zij naar ons chaletje gaat om daar verder te beplanten en te bebossen en ze is van plan om een veranda neer te zetten aangezien ik door medicijnengebruik niet in de zon mag zitten. Ja leuk een veranda. Ik had al de ijdele hoop opgegeven dat ze eindelijk klaar zou zijn omdat het haar een leuk idee leek om er een tweede wagen zijdelings tegenaan te plakken zodat onze slaapkamer groter werd, de douche ruimer en weet ik wat ze allemaal van plan was. Maar toen ik eindelijk in de oppositie ging dat we ruimte genoeg hadden, omdat iedereen al overleden was die op visite zouden komen en blijven slapen, vond ik het niet nodig om nog eens een wagen eraan te bouwen.

Onze klusmarieke kan je nooit voor een gat vangen, want die verzint altijd wel wat om de plek mooier te maken voor onze oude dag (???) O ja, we zijn beiden al over de helft van ons leven, 56 klinkt oud maar het is maar net hoe jij je voelt toch??Dus dan maar een veranda voor mij. Zonder overkapping want ik wilde wel in de avond al die mooie sterren zien tussen de bomen rondom ons.

Ik vroeg haar ook “Als je toch gaat bouwen, denk je dan even aan het feit dat ik gek ben op een schommelstoel een gitaar een cowboyhoed en dan wil ik in de avond voor jou liefdesliedjes zingen op de veranda in de schommelstoel met hoed en al”. Hoe romantische kun je zijn. Zij lag in een deuk, is inmiddels uitgedeukt en is al op zoek naar goede planken om mijn wens in vervulling te doen gaan. Voorlopig zijn eerst de planten aan de beurt, mijn rotstuin is alweer gesierd met het hoofd van Elvis dat van mijn vorig jaar overleden zus is geweest. Zou Elvis het leuk vinden zo tussen al die natuurstenen? Maar voor mij heb ik steeds mijn zusje even bij mij als ik naar buiten kijk. En tuinkabouters waar ik zo gek op ben!!Ho vergeet het maar, dat hoort niet in het bos dus zeker niet bij ons. Geen kaboutertjes dan maar. Zag ik laatst ene Lowietje staan in de aanbieding, versiert met een jolig gezicht, een kikker aan zijn voet en de kleuren van het bos en omgeving. In zijn hand een lamp waar een theelichtje in kon. Die mag ik dus wel tussen mijn rotstuin zetten. Zo heb ik er ook weer een vriendje bij Lowietje genaamd. Daar had vrouwlief geen bezwaar tegen omdat ik met een compromis kwam.

“Straks is die veranda klaar verzin je weer wat anders,mesjogge word ik van je nou is het nokken hoor, je hebt je schuur je stenen trap waar ik regelmatig afsodemieter, dus na die veranda is het bouwen afgelopen met bouwen, ga nou maar eens genieten van je tuin, anders ga ik helemaal niet meer!”Chantage is een kordaat middel bij vrouwlief als ik niet op tijd ingrijp, want voordat ik iets kan zeggen heeft zij het namelijk al gedaan. Zij gaat ook met een lijst vol instructies de bossen in. Moet ook wel want voor ik het weet is mijn volleybalveld een Amerikaanse eikenboomtuin geworden, gelardeerd met Nederlandse eikels omringt door coniferen langs ons pad en nog net ruimte voor de auto. Het hout is gelukkig nog niet gekocht dus we kunnen nog genieten van een uitzicht over de weg die naar de bossen leid. En voordat er latten overal langs de ramen staan ben ik alweer thuis. Ik haat rommel.