Koen de logeerhond

We hadden al Riny, de allochtone zwerfhond die bij Li aan het inburgeren is en Scooty en Blossom, de bindingsangstkatten die zo geboft hebben met WB als opvangmoeder. Daar komt nu Koen de logeerhond bij. Het CX-huisdierenopvangcentrum groeit gestaag. Ik zeg altijd: ‘Kijk uit wat je wenst, want voor je het weet, krijg je het.’ Zo ook deze keer. Ons huis is zo leeg, sinds Eckeltje zaliger ons heeft verlaten en ik overwoog een nieuwe hond of poes te nemen, maar kwam er niet helemaal uit. Wilde ik nog wel met handen en voeten gebonden zitten?
‘Kon er maar tijdelijk een hond of kat hier logeren,’ zei ik tegen mijn dochter. ‘Dan zou ik kunnen bekijken of ik het echt nog wel wil.’
Ik had de wens nog niet uitgesproken of hij werd vervuld. Koen had tijdelijk onderdak nodig en trok daarom met brokken, flossies en halsband bij ons in. Drie weken geleden nu.

Hij is van een merk dat ik aanvankelijk niet kon onthouden of uitspreken zonder mijn tong te breken: een Appenzeller Sennerhond. Een pup van negen maanden en van een formaat inmiddels, waar Eckeltje zaliger vier keer in zou hebben gepast. Koen snapt zelf nog niet dat hij zo is gegroeid en beresterk en dat het voor ons een hele [i]kluif[/i] is met hem te stoeien of hem op schoot te nemen. Ook weet hij niet, dat hij soms erg hard aan de lijn trekt bij het wandelen en dat hij ons dan door de modder achter zich aansleurt. Daar let hij niet zo op als hij een andere hond ziet of een vogeltje wil vangen. Koen leeft nog zijn neus achterna en heeft dan even geen oog voor de mens aan de andere kant van de lijn, laat staan mededogen.

Gelukkig heeft hij al wel school gegaan en kent een aantal commando’s. Op zijn rustige momenten is hij aandoenlijk gehoorzaam en flikt hij zijn kunstjes met het doel bewondering en lof te oogsten. De noodzaak van het opvolgen van bevelen ziet hij nog niet echt in. Soms trekt hij zich er niets van aan. Dan vliegt hij van hot naar her door het huis met zijn ongecoördineerde lange poten. Altijd eindigend in een jacht op zijn eigen staart. Daarbij laat hij zijn zware bariton horen, die drie huizenblokken verder nog door het beton zindert. Soms mist hij zijn staart en draait dan als een gek in het rond met zijn eigen achterpoot in de bek, waardoor hij onderuit gaat en hier en daar een tafeltje of stoel meeneemt.

Het is elke dag feest met Koen in huis. Zijn knuffels doen ons smelten. We vervelen ons geen moment. Bovendien is het interieur van ons kringloophuisje behoorlijk opgeknapt. Als hij ergens rustig zit of ligt, straalt hij een schoonheid en kracht uit die opgenomen lijkt te worden door de aftandse meubeltjes. Een lust voor het oog, die Koen van ons.

Volgende week gaat hij weer weg. Ik zie er als een berg tegenop. Ben me verdorie zo aan hem gaan hechten in die korte tijd, ondanks alle pogingen dat niet te doen, dat ik nu af en toe de tranen al voel opkomen als hij met zijn kop scheef naar me zit te kijken, of als hij trouw aan mijn voeten ligt.
Nee, ik neem geen nieuw huisdier meer. Ik kan niet tegen het afscheid nemen.

Gelukkig hebben we een paar dagen geleden gezinsuitbreiding gehad bij de guppies. Drie speldenprikjes zwemmen rond tussen de vier grote. Guppies zijn leuk, maar gelukkig niet aaibaar en al te veel aanwezig. Daar laten we het maar bij… voorlopig.