Willem

Omdat ze daar zin in hebben viert De Wereld Draait Door dit seizoen het werk van Willem Wilmink, de grootste zoon van onze oude textielstad. Een van twee dan: Willem is als twee-eiige eenling onlosmakelijk verbonden met Harry Bannink. Dreigt zijn werk soms in vergetelheid te raken? Aan gene zijde onwaarschijnlijk en binnen de Nedersaksische taalbarrière onmogelijk. Dat is geen valse bescheidenheid noch bescheiden valsheid: wij huilen mee met Joost Prinsen bij zijn magische vertolking van “Ben Ali Libi” en zijn ontroerd als Boudewijn de Groot het vertederend kleine grote “Spelende Meisjes” zingt. Hier, aan het eindpunt van de trein, bijna geen mens hoeft er te zijn, bijna geen hond gaat zover mee, Enschede, waar Willem aan de Javastraat zijn eerste en laatste jaren sleet, is hij meer dan het koperen plaatje aan de muur. Zeg tegen de gemiddelde Tukker: ‘Willem Wilmink’ en, tien tegen een, alle elf zullen antwoorden: ‘Heftan Hattat’. Wat? Heftan Tattat! Dat is de titel van een in stads dialect geschreven gedicht over een verjaarsvisite waar de kwalen van de gasten diepgaand worden besproken. Een voor een passeren ze de revue: Herman is ziek, Graads moet onder het mes, Trui is alles weggenomen, Kloas uit de tijd gekomen, Leida heeft pijn in het lijf. En Bernard? Die ‘heftan tattat, hee har völs te völ patat had.’ Een tijdloze spiegel van lokale verjaardagen waar mannen en vrouwen samen doch apart zitten. Het moet immers wel gezellig blijven voor je doodziek weer op huis op aan gaat!

23 september 2017  #BinnenDoorDenker