Als ik me ergens aan erger dan is het Robert Jensen wel. Naast ergernis voel ik ook medelijden opborrelen als ik hem langs zie komen op tv. Zo nu en dan blijf ik hangen om te kijken of zijn show beter word of dat hij nog steeds in zijn pubertijd is blijven hangen. Naast flauwe grappen en onsmakelijke beledigingen komen er tussendoor ook nog gasten bij hem op de bank. Hoe hij het voor elkaar krijgt
om telkens grote sterren uit het
buitenland in zijn show te krijgen is mij al gauw duidelijk geworden.
Ze kennen hem niet, ze kennen zijn show niet en ze kennen al helemaal die irritante jan paparazzi niet.
Ze krijgen waarschijnlijk een
royale vergoeding en slaan zich maar even door de kinderachtige ondervraging van Robert.
Of Robert zich in het dagelijkse leven ook gedraagt als een 4-jarig kind is mij niet duidelijk.
Stiekem hoop ik dat het een schat van een man is met een goed hart.
In mijn fantasie is hij vrijwilliger
bij zijn plaatselijke kinderboerderij en belt hij geregeld huilend met zijn moeder
omdat hij een enge film heeft gezien.
Wat zou ik dat graag willen.
En niet om hem dan terug te pakken
zoals hij andere mensen pakt
op gevoeligheid, maar omdat ik
zo hoop dat er een greintje gevoel
in deze man zit.
Waarom Robert Jensen is zoals
hij is weet alleen hijzelf.
Ernaar gissen kan altijd en dat
doe ik dan ook al een tijdje.
Voor mijn gevoel kunnen er twee
dingen aan de hand zijn.
Of Robert is gewoon een etter
die alle aandacht wil en vooral
anderen naar beneden haalt om
zelf hoger te staan omdat hij nou eenmaal die genen heeft.
Of de beste man heeft een flinke
klap gehad in zijn leven en wil
nu alles en iedereen voor zijn
door zelf klappen uit te delen.
Wat mij nog het meest verbaast is
het feit dat er een markt is voor deze ongevoelige, botte en smakeloze manier van entertainment.
De kijkcijfers zijn blijkbaar hoog
genoeg om zijn show al jaren te laten meedraaien in medialand.
Dus misschien is het niet Jensen
waar ik een probleem mee heb, maar
het volk dat Jensen kijkt.
Wat mij weer doet afvragen of
ik überhaupt het recht wel heb
om mij hier druk over te maken.
Het is dus blijkbaar een onderdeel van de maatschappij en daar hoort dus ook botheid, ongevoeligheid en leedvermaak bij.
Mijn hoofd tolt van de vragen
waarom mensen dit kijken en waarom ze dit toch in hemelsnaam zo leuk vinden.
Feit blijft dat mensen dit willen
zien en dat Robert Jensen ondanks mijn mening toch iets goed lijkt te doen.
Misschien sta ik niet open, misschien ben ik truttig, maar kan iemand mij dan uitleggen wat er leuk is aan Robert Jensen?
4 reacties
arta · 25 april 2010 op 11:12
Is die man nog steeds op tv??? :eh:
Raag, even één tip: Druk voor je op ‘verzenden’ drukt eerst op ‘voorbeeld’, dan kun je die rare zinsafbrekingen namelijk nog even corrigeren!
Avalanche · 25 april 2010 op 11:34
Geen idee wat er leuk is aan die man. Ik zap onmiddellijk weg als ik zijn hoofd zie.
RobertH · 25 april 2010 op 20:53
Oh jee… wat irritant om deze korte zinnen te lezen, maar ik ga er vanuit dat dit een technisch foutje is.
Laatst sprak ik ook iemand die de humor niet kon waarderen van de Austin Powers films. Onbegrijpelijk, het lijkt me zo’n saai leven als je dat soort humor niet snapt. Hetzelfde geldt voor Hans Teeuwen. Het is misschien af en toe wat te plat maar daartussen zitten toch geniale stukken?
Het is jammer dat Jensen zich verlaagd tot gasten als Terror Jaap en Kelly maar Robert stelt leuke vragen, is erg snel met gevatte opmerkingen en laat gasten van een andere kant zien. Natuurlijk komen die gasten gewoon hun boek of film promoten maar ze zouden niet komen als hij geen goede kijkcijfers had.
Jensen, als collega of baas, schijnt niet zo’n aardig figuur te zijn, maar hij is zeker een vakman. Waar ik dan weer niet om kan lachen is die Tante Es van Jurgen Rayman….
Fem · 26 april 2010 op 13:56
Tsja, ik ben het met RoberH eens dat Jensen de verkeerde mensen op de bank uitnodigt en daardoor nog platter over komt.
In de periode dat hij juist minder bekende mensen uitnodigde die een bijzonder verhaal te vertellen hadden, ben ik hem gaan leren waarderen. De manier waarop hij deze mensen interviewde was direct, maar daardoor kwam het verhaal en de persoon erachter wel tot leven….