Zo

Ik ben vervuld met twijfel.
Het maalt maar door mijn hoofd.
Moet ik gaan verhuizen? en zo ja, waar ga ik heen?
Zal ik dan dichterbij bij mijn kinderen gaan wonen, of juist niet?
Ik wil hier niet blijven, maar het moet, zolang ik niets anders heb.
Het liefst wil ik de hele zomer bij ze zijn om nog iets in te kunnen halen van wat we de laatste zeven maanden hebben gemist.
Ik heb mijn plan, ik wil de wereld zien met mijn twee kleintjes.

Ik wil haar handje vasthouden, maar het kan niet.
Ik kan haar niet begeleiden naar alles wat haar onbekend is.
Ik heb haar zo nodig.
Haar knuffels, haar glimlach en haar mooie verhaaltjes.
Haar kusjes die ze mij niet wil geven als ik mij niet geschoren heb.
Want dat mijn baard prikt is wat ze mij verteld.

En zij is zo cool, zo stoer en zo groot al.
Zo mooi, zo slim en zo dapper.

Als ik door het raam naar buiten kijk dan hoor ik hoe hij mij roept.
En als het buiten donker wordt dan zie ik zijn schaduw in de weerkaatsing van het raam.
Ik hoop dat hij mij altijd herinneren zal.
Als een nieuwe dag begint dan start ik de dag elke morgen met hetzelfde liedje.
Het is mijn manier om hem niet te vergeten.
Ik hoor weer dat refrein door de speakers schallen.

‘ Je ziet de tranen in mijn ogen en een lach op mijn gezicht.
Je zegt kom heel even bij me, ik weet waar jij mee zit.
Jij riep mij ooit bij je en zei toen je deze zin:
Dat niets ooit zal verdwijnen. In elk einde zit een nieuw begin’

Hij is zo klein, zo grappig en zo ondernemend al.
Zo lief, zo onbezonnen en zo zichzelf.

Alles wat ik hier schrijf komt recht uit mijn hart
Zij zijn zo verbazingwekkend en ik heb de laatste gemerkt dat ik ze zo nodig heb.

Want zij zijn zo cool, zo mooi en zo mij.
Ik zie mezelf in hun terug
Zij zijn zo….. Ach laat ook maar.